Hiç düþünmemiþtim, bu denli aklýma bile gelmemiþti.
Benim asýl yalnýzlýðýmmýþ arkadaþsýzlýk, hiç düþünmemiþtim.
Þehir, þehir kent, kent dolaþýrken kaybetmiþim çocukluðumu.
Hep yollardaymýþ gibi mutluluk sürekli aranmýþým kendi kendime.

Beni gördüklerinde üstüme yapýþan bu sýfatý hiç düþünmemiþtim.
Sürekli söylerlermiþ arkamdan “ne kadarda sakin” içimi bilmeden.
Sen evet sen biliyor musun benim hiç oyuncaðým olmadý?
Yoldaki bir taþ bile benim umudum mutluluðumdu.

Dere kenarlarýnda büyüdüm ya Erzurum tortum çayý kýyýsýnda,
Ya da senin ismini bile duymadýðýn Aðrý’nýn Doðubayazýt ilçesinde.
Bir dere kenarýnda taþtan mermiler yapmýþ babama vermiþtim.
Ve yalnýzca bir söz söylemiþtim babama “beni ve ablamý koru”.

Ýlk defa söylendi ilk defa birinden böyle bir þey duydum, haklýydý.
Bana “sen arkadaþsýzlýktan kaynaklý yalnýzsýn” demiþti.
Ve devam etmiþti senin arkadaþýn olmadýðýndan,
Yalnýz olduðundan bu kadar okuyorsun demiþti haklýydý.

Sanki savaþ kazanmýþ bir komutan edasý vardý suratýnda.
Evet, beni alt etmiþti benim yýllardýr sakladýðým,
Yýllardýr koruduðum emanetimi herkesin önünde söyleyivermiþti.
Biraz bozulmuþtum yüzüm kýzarmýþtý ve sadece “haklýsýn” diyebildim.

Çünkü haklýydý ve hiç bir þey söyleyememiþtim haklýydý.
Yýllardýr gezdiðim yerler geldi bir an aklýma, film þeridi edasýyla
Evet, bombalar Molotof kokteylleri arasýnda büyümüþtüm.
Babamýn eve sað salim gelebilmesi için dualar öðrenmiþtim.

Korkum yoktu evet çünkü korkularýn içinde çocuktum ben.
Çocukken, sobanýn bile cýs olduðunu kendim öðrenmiþtim.
Sürekli bombalar yaðýyordu karþýdaki efkâr daðýna.
Biliyor musun annem hiç bana korkma oðlum dememiþti.

Çünkü o zamanlar babamlar oyun oynuyor diye biliyordum.
Annem öyle demiþti evimizin camýndan baktýðýmda,
Kýrmýzý, kýrmýzý ýþýklar geçerdi önümden annem oyun diyordu.
O zamanlar belki annem bile bilmiyordu onun izli mermi olduðunu.

Korkularýn içinde kaybettim çocukluðumu korkum yoktu.
Evet, arkadaþým gibi korkularým da yoktu benim.
Kitabým vardý sadece çocukken bile beni rahatlatan.
Bana bazý þeyleri unutturan tek þeydi kitabým.

Hiç havalý arabam olmadý mesela hani þu uzaktan kumandalýlardan.
Tek oyuncaðým vardý o dönemlerde babamýn arkadaþý yapmýþtý.
Tek oyuncaðým sapaným vardý sadece, içine zeytin çekirdeði koyduðum.
Bana verirken de “baban gibi cesur ol düþmana ateþ et” demiþti.

O zamanlar tek düþmaným vardý, ah hain kargalar.
Kargalardý tek düþmaným sabahýn köründe camýma konar,
Ve tüm uykumu berbat ederlerdi düþman kargalar.
Tabi bir daha uyuyamazdým ve babam gelirdi aklýma.

Nerede ne yapýyor acaba þimdi düþmanla savaþýyor mu?
Beni ablamý korumaya mý çalýþýyor hiç bilemedim.
Aslýnda hiç de bilmek istemedim bunun cevabýný.
Babama bir görev vermiþtim ve babam baþaracaktý.

Evet, babam baþaracaktý ablamý ve beni koruyacaktý.
Babam söz vermiþti seni ve ablaný koruyacaðým demiþti.
Sözünde durmayý mert olmayý babamdan öðrendim ben.
Ve babam baþardý beni ve ablamý korudu düþmandan.

Ama tek bir þeyden koruyamadý bizi, hayattan koruyamadý.
Evet, büyüdükçe babamdan nefret ettim ben.
Ah ne kadarda aptalmýþým, nefret etmiþtim sadece.
Bizi oradan oraya sürüklüyordu hep ve ben nefret ediyordum.

Bunu ona söyleyemiyordum ama o anlýyordu susuyordu.
Sonra sabahýn köründe bir haber geldi saat 5 sularýydý.
Telefonda bir ses ”hayýrlý olsun” diyordu o iðrenç ses.
Aðrý Doðubayazýt’a gidiyorsun demiþ ve kapatmýþtý.

Benim nefretim katlandýkça katlandý nedensiz yere.
Aldý beni karýsýna konuþmaya baþladý yumuþak bir sesle.
Bunun olmasýný istemezdim ama iþ dedi ekmek dedi.
Gitmek dedi sadece gitmek her þeyi bütün hayatý býrakýp.

Benden istediði açýktý üzülmememi istiyordu sadece.
Annem telefonda ablamla konuþuyor ve aðýyordu.
Neden anne neden aðlýyorsun diyordum ona.
Sen bu adamla evlenirken bilmiyor muydun bunu?

Ve o an annemden de nefret etmeye baþlamýþtým.
O bu adamla evlenmeseydi olmazdý böyle þeyler.
Ama üzüntüden düþünemediðim ufak bir ayrýntý vardý.
O bu adamla evlenmese ben nasýl olacaktým?

Artýk gitme vakti gittim bütün hayatýmý orda býrakýp düþtüm yola.
Yeni bir yolculuk diyordu babam yeni insanlar göreceksin.
Yeni arkadaþlarýn olacak sevin diyordu nefretimi körüklercesine.
Daha da nefret etmeye baþlamýþtým artýk her geçen saniye.

Yol uzundu git, git bitmiyordu lanet yol, gerçi bitse de,
Artýk biþey ifade etmiyordu bana ne yani hayat kurmak,
Yeni arkadaþlar bulmak kolay mý baba ha kolay mý?
Kolay deðildi oda biliyordu ama baba olmak böyle bir þey.

Kan içip kýzýlcýk þerbeti içtim demek bu olsa gerek.
Her þey güzel olacak diyordu bizi ne beklediðini bilmeden.
Ne yani gideceðimiz yerdekiler kollarýný açmýþ beni mi bekliyor?
Nerden biliyorsun her þeyin güzel olacaðýný diyemiyordum.

Kelimeler boðazýma düðümleniyordu biþey söyleyemiyordum.
Gerçi söylesem de bu onlarý üzmekten baþka ne iþe yarayacaktý ki.
Ama onlar beni çok üzmüþtü bende onlarý üzmeliydim.
Ama lanet kelimeler çýkmýyordu aðzýmdan olmuyordu anlýyor musun?

Neyse ki varmýþtýk yüreðimde bir burukluk ve yine kimsem yoktu.
Ne arkadaþlýk kalmýþtý ne de dostluk aslýnda bilmiyordum.
Bu kelimelerin sadece sözlük anlamýný biliyordum o kadar.
Sadece sözlükte görmüþtü ha bide internette bazý yerlerde.

Arkadaþlýk diyordu sevgi diyordu dostluk diyordu.
Ama ben bu kelimelere yabancýydým anlamýyordum.
Birazda benim dilimden konuþsun þu lanet sayfalar.
Korku desin hayatla ölüm arasýndaki ince çizgiyi tarif etsin.

Yapamazlar çünkü bu þeyler prim kazandýrmaz onlara.
Onlar saçma sapan aþk desin sevgi desin ayrýlýk desin.
Ayrýlýkta sadece sevgilisinden ayrýlanlar olarak
Hiç arkadaþlardan ayrýlma geçmez o konularda.

Cemil Buðra BULUT