Ýnsan kendini onarmak adýna hep baþkalarýndan bir þeyler koparýr. Taþ üstüne taþ býrakmaz. Böyle insanlar hep baþkalarýnýn yaþamý içinde bir gecekondu olur. Çaldýklarýný kaptýrmamak adýna da, kendi kapýsýnda köpek gibi havlar. Böyle insanlara yaklaþayým dersen, ýsýrýlmayý göze almalýsýn. Eðer benim aðaçlara sevgim varsa, hep bu it sürülerinin arasýnda yaþamamdandýr. Ben hep bir omuz arayan çanta oldum. Gel gör ki kapkaççýlar çaldýlar beni. Yüreðimi alýp götürürlerken, beni boþ çanta gibi ortada býraktýlar. Ey sevgili dinle beni. Adamýn biri canýndan bezmiþ ip alýp kiraz aðacýna baðlamýþ. Ýpi tam boynuna geçirirken aðzýna bir kiraz düþmüþ ve öylesine çiðnemiþ. Kirazýn tadýný alýnca da ben ne yapýyorum diyerek intihardan vazgeçmiþ. Sana kiraz alacaðým ölme sakýn. Ölme ne olur ey sevgili. Ben senin kiraz aðacýn; hatta her vakit kiraz ayýn olacaðým ey sevgili. Ne olur ölme sevgili. Senin için bembeyaz çiçekler açacaðým, sonra o dudaklarýnda kiraz olacaðým. Ölme sakýn sevgili. Bazen birine seni seviyorum demek, kasaba bir kilo et verir misin demek gibidir. Ne olur ölme. Anca sen anlarsýn beni. Anca yüreðime sen dokunursun.