sabah, öðlen, akþam
yaþama iliþkin tüm kelimeler
hiçbir iz býrakmadan
peþ peþe siliniyor
bir yamacýn ardýnda
son güneþ batýyor
kýzýl kanlar içine
dýþarýdaki þehrin ilk ýþýklarý duvarlarda
iþte oldu gece
ne yýldýzlar gülümsüyor yüzüme
ne ay
sokaðýn lambalarý yanmýyor
gözlerimde karanlýk yüzleri
ruhum karanlýklar içinde…

biliyorum,
gümüþ renkli güneþim bir daha hiç doðmayacak
düþlerim gümüþ kanatlarýyla
bir daha hiç havalanamayacak.
hüzün dilimlerim
ve yalnýzlýklarým
insafsýzca saldýracak
tam da o anda çökecek ýstýrap
ruhum, zamanla ilgili her temasýný kaybedecek
duvarlar kalacak bana bir tek,
bakýþýmý bakýþ yapacak duvarlar
ve daha sonrasý
bilmem ki nasýl geçecek…

biliyorum ki yarýn da gece olacak
yarýndan sonra da;
gelecek her gecede
piþmanlýklara baðlý duygular
yüreðimi sarmalayacak…

yas tutmak için çok geç artýk;
artýk, yas tutmak da istemiyorum
piþmanlýklarýmý
gereksiz bir yük gibi
yüreðimde taþýmak istemiyorum…


tanrý’nýn varlýðýný test etmek için
tam fýrsat;
ufacýk bir ses duysam o’nun hükmünde,
kurtulmak için yalnýzlýktan,
ne bileyim, bir böcek sesi filan…

yok,
parmaklar henüz sessizliði gösteriyor…

hiçbir þeyin olmadýðý bu yerde
o da yoksa
bundan sonra sorularýma kim cevap verecek?
sorularým cevap bulamadýkça
nefret ettiðim her þey için,
kimden lanet dileyeceðim?...