çocuklar gibi dudaklarýmý buruþtururken
anne diye baðýramamak boynumu büker
gülüþler okyanusta balýk silüeti gibiyken
bana daima sol yanýma devrilmek düþer

çiçekler açamaz tarumar bahçelerimde
bir baþka baharý beklemek vardýr bende
uçmak, koþmak, isterken çayýr çimende
günlerce gölge gibi sürünürüm yerlerde

sevdiðim þarkýyý mýrýldanýrken dudaðým
ya ezan okunur ya siren bastýrýr sesimi
herkesin acelesi inancý vardýr elbette
tüm çocuklarýn bir ele tutunduðu yerde
anne diye baðýrmamak boynumu büker