Nasýl baþlarsýnýz ki bunu anlatmaya? Suskunluðun boyut deðiþtirdiði, bambaþka bir hesaplaþmanýn ürünüdür içsel yalnýzlýðýmýz... Kimsesiz bir çokluk duygusu ile birlikte, yokluk benzeri bir varlýk çeliþkisinin, onmaz yaralarýdýr, dimaðýmýzda açýlan.
-     En büyüðünden taþlarla bezeli, yer yer derin hendeklerden atlayarak, bazen olmadýk bir dal, bazen en sivrisinden dikenlerle boðuþup, üstüne üstlük yokuþ yukarý ilerlemeye uðraþtýðým yollarda, (bütün bunlar) yetmezmiþ gibi , bir de yalýn ayaðým ben...-
Karma karýþýk, allak bullak ve kýyasýya zorlu bir yaþama savaþý; daha doðrusu, yalnýzca kendimizin kurduðu düþte, varlýk gösterebilme uðraþý. Bitmek bilmez bir eziyet bu, ne yana baksak... Her taraf yangýn, her taraf karanlýk ve her taraf marazi bir þaþkýnlýk içerisinde.
-     Ne zaman içime bir göz atsam, ne zaman hayatýn içinde durup, her þeyim yanýmda mý diye yoklamaya kalksam ruhumu, kanayan parmaklarýma ve yollarda býraktýðým ayak izlerime raðmen, dehþetle fark ederim ki nafile bir yolculuðun, inatçý bir Don kiþotuyum ben...-
Bir sürü çeliþkinin anlamsýz kavgasýnýn orta yerinde barýþ elçisi gibi, hiçbir þey üretmeyen ve doðanýn-insan oðlu ne yaparsa yapsýn baþ edemediði- devinimiyle görece mana kazanan bir mücadelenin hikayesidir, “ayrýk otu “ olmak. Öðrenme aþkýnýn kasýp kavurduðu ve bilginin, çölde su misali serinlettiði ruhumuzun, aldýklarý için ödediði bedeldir yalnýzlýðý... Kimsenin galibi olamadýðý bu kavgada, kazandýkça tükenir ve her soru yanýtlandýkça, yaralanýrýz.
-     Ellerimi uzatýrým bazen gökyüzüne... Ayak parmaklarýmýn ucunda olabildiðince yükselir, bedenimi mümkün olduðunca kasarak germeye çalýþýr ve kolumu zorlayabildiðim son noktaya kadar uzatarak, parmak uçlarýmla bulutlara deðmeye çalýþýrým. Kimi zaman þeker pembesi, kimi zaman düþ beyazý bulutlar, eðer deðmeyi baþarabilirsem, beni yakalayýp, içlerinde ki mutlu arýlýðýn lezzetiyle, tamamlayacaklarmýþ gibi gelir.
Bilgi doðasý gereði bütünler insaný, oldurur ve sýnar. Ama ne yazýk ki sihirli deðneði yoktur ve kendi içinde devinimsiz duruþu ile size varmak için, sizin ona ulaþmanýzý bekler. Bilgi, otobüs duraðý gibidir, hangisinde bekleyip, gelen otobüsle nereye gideceðinize ve gittiðiniz yerde nasýl yaþayacaðýnýza siz karar verirsiniz. Ve deðiþmez bir gerçektir ki, her otobüs duraðý biraz daha aykýrý ve duyarlý kýlar sizi. Ýlkel insana has tüm kavgacý, künt ve özensiz ifadeniz, hýzla nahif, farkýnda ve özlemli varlýða dönüþtürür kendini. Bildikçe zayýflar bedeniniz. Güçlenen dimaðýnýzýn verdiði destekle “ayrýk otu” gibi yalnýz ama dibine kadar hissederek yaþarsýnýz bundan böyle.
-     Tüm hýrpalanmýþlýðýna raðmen, yüreðim, ilginç ve þaþkýnlýk verici bir dirençle yeniden yeniden baþlar, her deniz daða ulaþtýðýnda ve her orman denize gümrah saçlarýyla gölge yaptýkça... Ellerimde ki, (acýsý yüreðime vuran) keskin kayalarýn açtýðý derin yaralara ve yalýn ayak yürünmüþ yollarýn kanattýðý ayaklarýma raðmen duruveririm deniz görünce. Ýçimi kaplayan kesif korku hala yamacýmda oynaþýrken, gecikmiþ olmanýn telaþlý tedirginliði paçalarýmdan çekiþtirirken ve yalnýzlýðýmýn dehþetli dehlizlerinde kaybolmuþ varlýðýmýn bütün hüznüyle durup, seyrederim gözlerime nazire rengini... Þöyle bir aðaç bulurum önce, gövdesi yýllara meydan okuyan azamette... Sonra iliþiveririm yamacýnda bulunduðum daðýn gölgesine... Ve yaslandýðým aðaç, direncini bana aktarabilsin diye, gözlerimi yumup beklerim...-
Hiçbir yalnýzlýk bilgeninkine benzemez... Bazen, yürüdüðümüz yollarda tanýdýk yüzler görürüz (veya gördüðümüzü sanýrýz). Ýþte, bu zalimane güzergahýn, en acý yanýlgýsýdýr bu hallüsünasyon. Aslýnda çýrýlçýplak duruþumuz ve ayna gibi içimizi yansýtan kelimelerimize raðmen, genellikle yanýldýðýmýz istasyonlardýr bunlar. Bir süre durup beklediðimiz, terkedilmiþ görüntüsüyle kendimizden tanýdýðýmýza inandýðýmýz ama aslýnda kendi çölümüzde serabýný gördüðümüz düþ insanlarýdýr bunlar. Bir zaman, yüreðimizin bütün donanýmlarý ile, yürüdüðümüz yola teþne bir yolda biz oluruz, dostumuz ayaðýnýn altýna... Kendi yaralarýmýzýn acýsý öyle bildiktir ki, onda gördüðümüz benzer yaralarýn acýsýný paylaþmak için bilgeyizdir artýk. Oysa, yalnýzlýk, kaderidir bilgenin. Bu da, görece bilgi daðarcýðýmýza koþut, hayal kýrýklýklarý ile bezeli, yeni deneyimler ve yeni kanamalarý yol arkadaþý kýlar bize.
-     Bütün cesaretimle üzerine gittiðim masal devi kývamýnda korkularýma raðmen, bir daha yanýlmaktan hiç çekinmeden yürürüm yollarý. Kimi zaman yanýldýðým ve eþiðinde sabahladýðým halde, yüz geri, eli boþ döndüðüm kapýlarda, her parçasý canýmýn özünden umutlar býrakarak, yeni yaralar ve yanýlgýlarýma dost büyümüþ yalnýzlýklar edinerek, yalýn ayak yürümeye devam ederim yollarý. Bir dað, bir deniz ve bir orman umarak... Bir gün, kendimi adayacaðým bir sevda arayarak...-