Uyku gözlerimden akýyordu. Kulaðýmda, yine seslerin en güzeli, düþe(yazdým) kendimi... Gecenin, garip bir türküsü var. Duymak denilen eylemin, hakkýndan gelenlerin kulaðýna çalýnýyor. Uyku, düþe sarýlmýþ; gecenin ninnisi ile seyrediyor.
Þair diyor ki,” Herkes kendi sevgisini sever”... öteki ozanýn dilinde ki taným, ayný ben: “biz, hayatýn makul çocuklarýyýz, aþk, hariç!” Ve kendi kapanýn da sýkýþmýþ yürek sesleri, gecenin sessiz türküsüne eþlik ediyor. Aþk, hariç...
Sevmenin, kendisini sevmek lazým. Ne aþýk, ne de maþuk; aslolan sevmek... Bazen, raðmen; bazen, inadýna... ama sonuna kadar sevmek!
Ne kadar hesapsýz olabilir, insan? Dilinde ki, yüreðinde ki ile eþ güdümlü deðilse; “doðruluk” gözyaþlarý içerisinde, hýrpalanmýþ, olmaz mý? Aþk, anlara mý sýðar, birkaç hayata mý? Yoksa, her nerede olursan ol, veya her ne yapýyorsan yap; usunda ki çemberin, merkezinde ki, gönül sesine ram olmak mýdýr, aþk?
Dile dökülmeyenin, öksüz kimliði, eksiltir mi sevdayý? Sen, bunu bilirken; bilgi, seni sana tanýtýrken; tanýmýnda “tek” resim, yüreðine kazýnmýþken; öfkeli akan nehir mi arýndýracaktýr, benliðini. Yoksa, deli esen rüzgar mý savuracaktýr, baþka ruhlara? “Nafile devinim” demiþ adam gibi bir adam, arýnsan da, savrulsan da, boþ. Aþk, hepsinden hariç!
Aþkýn gözü körmüþ... Ne masal! Aslýnda, gözü kara bir durum deðil mi, aþk? Daha cesur, daha sýrasýz ve daha engellenemez birde “ecel” var. Ýkisi de, bize raðmen; ikisi de her þey hariç.
Çok fazla olmak, kendinden artmak, korkudan eksilmek deðil mi, sevda? Birileri, diðerleri için “bir tane” olunca, biz buradan bakýp, “onlar” demez miyiz? Sen, benim için “tek” olunca, ben kendimle söyleþirken, “biz” demez miyim? Baþka, nasýl, çoðalýr insan? Karanlýðýn sýðlýðýnda, aydýnlýk derinlikler, gözlerin iþi deðil mi? Yumsan da; “biz”de ki, tanýmýna yabancýysan da; benim çokluðum, senin azlýðýnsa da... bu, neyi deðiþtirir ki sevdalýnýn ruhunda? Eþiklerde, sevda nöbetleri tutmak, ar deðildir adam olana. Adam, kimliðinde ki, her deðerin askeridir... ve bu kez, buna en çok “aþk” dahil!