Kendini zamandan kurtaran çizgi,
Bir anlama yar oldu.
Geldi, durdu, sustu...
Ýpliðin inceldiði andý bu,
Çizgi, yüzümüze dost oldu.

Ardýmýzda 'Ah! o günler...' kaldý
Önümüzde (raðmen) yaþamak
Günümüzü çizgilere böldü 'An'
Manasýný yüklenememiþ her sözcük
Zamanýn sultasýnda kayboldu.

Parmaðýmýzýn iziydi, çizgi.
Yuvarlak ve kendi merkezinde kararlý.
Ayak sesimizi duyurma telaþýnda boðulduk hep,
Zamanýn suretinde iz olacaðýz derken,
Eksik cümlemizin sonunda üç nokta olduk...