Ölüm oruçlarý, açlýk grevleri, solun politik mücadelesinde, zaman zaman baþvurulan, çoðu kez de buna katýlan insanlarýn ölümü ve sakat kalmasýyla sonuçlanan, mücadele edilen gücün gerilemesinde ise fazla etkili olmayan eylem biçimleri olarak gündeme gelir. Bu yöntemin geçmiþi, XX.yüzyýlýn baþýnda; Ýngiltere’de kadýn haklarý savunucularý, sufrajetlere dayanýr. Sonra yüzyýl boyunca, þiddete dayanmayan ama kendi bedenine þiddet uygulayarak amaca varmayý deneyen bir yöntem olarak çeþitli ülkelerde, kiþiler ya da küçük gruplar halinde uygulanmýþtýr.
Bugünlerde, “76 cezaevinde 10 bin tutuklu ve hükümlü açlýk grevinde.” deniyor. Hem de istemleri elde edilinceye deðin geri dönüþü yokmuþ.

Ýstemlerini, gerekçelerini tartýþmayacaðým. Harfiyyen haklý ya da haksýz olduðunu varsaysak bile þu anda beni ilgilendirmiyor.

Beni ilgilendiren insanlarýn yaþamý ve yaþamýn yeniden nasýl üretileceðidir. Ölüm ve ölüler yaþamý üretemez.

Kimse ardýnda býraktýðý ünden, mücadeleyi bilediðinden, keskinleþtirdiðinden falan söz etmesin sakýn. Eðer bu doðru olsaydý, insanlýk, egemenlerin acýmasýzca yok ettiði nice düþünür ve devrimcinin yok oluþundan ders çýkarýr,dünya daha yaþanýlasý olur ve bugün ölümden medet ummazdý kimse.

Kesin düþüncem þudur ki, KÝTLESEL açlýk grevleri ya da ölüm oruçlarý bir mücadele yolu olamaz.

Neden olamaz?

Yýllardýr, insan canýnýn nasýl önemsiz olduðu, binlerce kez kanýtlanmýþ bir ülkede, insanlarýn sorgusuz sualsiz bombalandýðý, savaþa sürüldüðü bir ülkede, cezaevlerinde insanlarýn ölüme yatmasý hangi devletin umurunda olacaktýr?

O devlet ki yakýn tarihte, cezaevlerinde elleri kollarý baðlý insanlarý cayýr cayýr yakýp adýna “Yaþama dönüþ operasyonu” demiþtir.

Ayrýca sormak gerekir: 10 bin bireyin tek tek rýzasýyla mý alýndý bu açlýk grevi kararý? Öyle olduðu öne sürülürse, bu inandýrýcý bir yanýt olur mu?

Yalnýzca kendi ömrümüzde tanýk olduðumuz bu tür eylemlerden edindiðimiz deneyimimiz capcanlý dururken, örgüt politikalarý ve kararlarýyla oluþmadýðýna bizleri kim inandýrabilir?

Bu kararlarý alan örgüt yönetimleri, liderleri, neden bireysel olarak örgütlerini temsilen, kendileri bu tür eylemleri yapmazlar da en ilkel cezaevi koþullarýnda yaþam savaþýmý veren, saðlýklarý zaten bozulmuþ gencecik üyelerini topyekün eyleme katmaya ve onu sürdürmeye zorlarlar? O insanlarýn doðru ya da yanlýþ, davalarýna olan inançlarýný, onlarýn tek tek rýzasýný almadan sömürmek deðil midir bu? Diyelim ki büyük çoðunluk rýzasýyla katýldý, kitle psikolojisinin sürüden ayrý düþmek durumunda oluþan cezalandýrma biçimlerinin bundaki rolünü sorgulamak gerekmez mi?

Daha önceki açlýk grevlerinde ölenlerin ailelerinin, sakat kalanlarýn bugünkü durumu, düþünceleri topluma yansýtýlmakta mýdýr?

Hangi canlýnýn yaþamý, ölmeye yatmak üzere kurgulanmýþtýr? Hangi canlýnýn DNA’larý, ille de ölüm için dizgeselleþtirilmiþtir? Ölüm kaçýnýlmazdýr ama yaþama dürtüsüdür baskýn olan.

Hangi ana baba gencecik evladýnýn ölüme koþuþuna rýza gösterir?

Hayýr!... Devrimci kadýnlar ve erkekler... Bin kere hayýr!... Yüz binlerce hayýr!...

Devrimci mücadele, sosyalizm mücadelesi, körü körüne ölüme koþmak/koþturulmak deðildir. Bu mücadele, yaþamý, yaþayarak savunmak, düþmana inat yaþamak ve savaþmak, yaþamý yeniden ve yeniden, daha yaþanasý, emekten, özgürlükten, eþitlikten yana üretmektir. Binlerce genç insanýn, yaþamdan her gün yeni dersler çýkartarak onu yoðurmasýnýn, biçimlendirmesinin, deney aktarýmýnýn önünü ölümle kesmek, devrimci mücadele olamaz. Bu yöntem, eþitlikten, emekten, özgürlükten korkanlarýn ekmeðine yað sürer ancak.

Ölüm kutsatýlarak, ölümü kutsayarak devrimci politika üretilemez.

Türkiye’de solun, tüm sorunlarý ve savaþým yollarýný, gerçekliðiyle görüp saptamasýnýn zamaný geldi geçiyor.

Duygu sömürüsüne izin vererek, mahalle baskýsýndan korkarak yanlýþa kan vermek bizlere yakýþmaz. Cesur olmalýyýz. Bazen, doðrularý haykýrmak, ölüme yatmaktan daha zor olsa bilse.

10 bin genç insan yaþamalýdýr. Yaþamýn ve mücadelenin kendisi ve onlarýn kendi özel yaþamlarý, yeni dersler çýkararak, hep daha doðruya ve iyiye koþarak yaþamaya çaðýrýyor onlarý, ölüme deðil.

Bizler, yaþamý savunuruz ve yüceltiriz, ölümü deðil...

Vildan Sevil
19.10.2012