KÝRALIK KATÝL ARANIYOR



Aþaðýdaki olaylar, Ütopyanýn yazlarý sýcak ve kurak, kýþlarý ýlýk ve yaðýþlý ücra bir köþesinde geçer. Olaylarýn gerçek olaylarla, kiþilerin gerçek kiþilerle hiç bir ilgisi, ulantýsý, baðlantýsý yoktur. Buyurun biraz dert dinleyelim:
      “Konuþtular mý mangalda kül býrakmazlar ya hani; hepsi palavradýr. Neymiþ? Bu memlekette bir þiþe þaraba adam öldürecek sürüyle insan varmýþ. Çok ararlar. Bunu söyleyenler ucuz etin yahnisi yavan olur, sözünü hiç duymamýþlar. Hem bir þiþe þarap için cinayet iþleyecek adamýn yapacaðý iþten hayýr mý gelir?
Ýyi bir kiralýk katilde aranacak temel özellikler vardýr: Ýyi aile terbiyesi almýþ olmak, sözüne güvenilir olmak, tokgözlü olmak vb. Sonuçta, helal süt emmiþ biri olmalýdýr.
Düþünsenize, elde avuçta kalan son paranýzý kiralýk katil diye avucuna sayýyorsunuz; adam dolandýrýcý, ortadan kayboluyor. Ara ki bulasýn!

     …

Benim iþin de þakasý kalmadý. Mutlaka bir kiralýk katil bulmalýyým. Atalardan gelen tüm mirasý, ömür boyu kazandýðýmý, son kuruþuna kadar eski ortaðýma kaptýrdýk. Geri alma þansým hiç yok gibi. Üstelik o iþi yapma konusunda kendimi son derece yeteneksiz hissediyorum.
      Bu zamanda kiralýk katil bulmak, hele hele hesaplýsýný, dürüstünü bulmak kolay deðil, diye düþünüyordum; öyle de oldu. Saða sola, ahbaplara haber salýp yardým istemiþtim, neredeyse tümünden ayný olumsuz tümcelerle yanýt geldi: Þarapla iþ görecek adam bir yana, parasýyla iþi yapacak sýradan bir meslek erbabýna bile rastlanamamýþ.
Pek candan ilgilenmediler mi bilmem? Hani el elin eþeðini ýslýk çala çala ararmýþ, derler ya, o hesap. Bize kiralýk katil gerekliymiþ, durum ivediymiþ, onlarýn umrunda mý?

      …

Artýk iþ baþa düþüyor. Eski ortak benim malla mülkle sefa sürerken, eli kolu baðlý oturmak da olmaz þimdi. Çýktým sokaða; dobra dobra kiralýk katil arýyorum. Baktým, karþýdan iriyarý, esmer, kara býyýklý biri geliyor. Adam yaklaþtýkça azameti artýyor. Adýmlarýný attýkça neredeyse yeri sarsýyor.
Tamam, dedim, tüm özellikleri uyuyor; bu adam kiralýk katil deðilse ben de bir þey bilmiyorum. Tam yanýmdan geçerken:
      - Arkadaþým bakar mýsýnýz; ne iþ yaparsýnýz, sormasý ayýp?
- Saat tamircisiyim.
Baþka bir þey sormadým. Ne sorabilirdim ki? Kalkýp, “Senin kalýbýna yazýklar olsun, bu koca cüssenle parmak kadar þeylerle uðraþmaya utanmýyor musun? desem, yakýþmaz. Öyle ya iþ onun, keyif onun.
Yola çýktýk artýk, devam ediyorum. Bu kez karþýdan orta boylu, takým elbiseli, kravatlý biri çýktý. Görünümü çok uymuyor ama, belli de olmaz. Mafyayýz, diyenler de takým elbiseyle dolaþýyor. Onlarýn tek farký kravat takmýyorlar, gömlek yakalarýný da saða sola kanat gibi açýyorlar. Gerçi onlarýn aðababalarý kravat takýyor ama; onlar da mafyayýz, demiyorlar. Hepsi büyük iþadamý, politikacý filan! Neyse, konumuz bu deðil, geçelim.
Geçelim, dedim de, bu gelen de tam yanýmdan geçiyor:
- Arkadaþým ne iþle uðraþýrsýnýz?
Çok da iyiliksevermiþ; eliyle bir binayý gösterdi:
- Þurada müdürüm, bir iþin düþerse yardýmcý olurum.
Var da, böyle bir þey koskoca müdürden nasýl istenir?
     …
Ben köþebaþýný beklemeye devam; bu kez, karþýdan çocuk gibi görünse de yaklaþýnca, kýrklarýnda gösteren, kýsa boylu, zayýf biri belirdi:
- Kardeþ ne iþ yaparsýn?
- Dozer operatörüyüm.
Olur! Gel de þimdi, insanlarýn ne iþ yaptýðýný endamýna, kýlýðýna kýyafetine bakarak anla. Bu zavallý, jokeylik sýnavlarýnýn yapýldýðý gün uyudu kaldý tabi, sonra o aðýr iþe mum oldu. Þans iþte; hem yaptýðý iþten memnun olan mý var?

     …

Bu köþe nöbetini epeyce sürdürdüm. Günlerce ara tara, gelene geçene sor; bir tane “Kiralýk katillik mesleðini icra ederim!” diyen çýkmadý.
Ekonomi bozuldu, insanlar fazla harcama yapamadýðýndan, kendi iþlerini kendileri görüyor, deyip umutsuzluða kapýlmýþtým ki, haber saldýðým arkadaþlarýn birinden telefon geldi. Tam benim istediðim gibi birini bulmuþ. Cesurluðuna cesur, dürüstlüðüne dürüstmüþ. Ýyi ailede yetiþmiþ; helal süt emmiþ birine de benziyormuþ.
      Hemen buluþup tanýþtýk. Ama bir sorun var; çok pahacý. Hani iyi mal iyi para, derler ya, doðal olarak iyi hizmet de iyi para. Gelgelelim, bana uymuyor. Adam bir para istedi, ortaðýn bana attýðý kazýða yakýn.
Artýk bir yol, bir yöntem arýyorum: “Arkadaþ, bizi el gibi tutma. Daha çok iþimiz var. Hele bir ayaðýmýz alýþsýn; bak gör, sana daha ne paralar kazanrýracaz!” desem de týnmýyor bile. Nereden bulunur o kadar para? Vazgeçip, kiralýk katil yiyeceðine, ortak yesin, diyecem; o da içime sinmiyor.

     …

Son bir çaba; fiyat kýrmaya uðraþýyorum: “Caným kardeþim, her þey para demek deðil. Biz de bu memleketin çocuðuyuz. Hem ne demiþler, ‘Kiminin parasý, kiminin hayýr duasý.’ öyle ya” diye diye ikna etmeye çabalýyorum ama, ben kime konuþuyorum ki; adam yüzüme bile bakmadan kalktý gitti.

     …

Daha sonra birkaç kiþi daha bulunduysa da olmadý. Ucuzu güven vermiyor, pahalýsýna güç yetmiyor.
Bu iþlerin sigortasý da yok; þaþýrdýn kaldým.”