Yalnýz olmak diye birþey var bir de.
Aþkýný gururla ortaya sermek ve can kýrýklarýyla birlikte toplamak var.
Acý var.
Öfke var.

''Umut var? ''

Mutlu olman onun tek lafýna bakar.

Yýkýlman ise, tek bir cümle haline girmiþ bir semt adýna.
Defalarca duyar, defalarca yýkýlýrsýn.
Yýkýlaný onarmak için çaba sarf etmen ise aþktýr iþte.

Ama yýkanlar þunu unutur,
'' yýkýlanlar her defasýnda daha az bir yarayla kalkar. ''

Aþýk olduðun süre zarfý içinde dost kazaðý yersin, sonra bir daha.
Tadý çok hoþuna gider; bir defa daha yersin.

Terk etmek istersin.
Hem onu, hem kendini.
Bir daha hiç bulamamak için.
ve bir daha hiç aramamak için terk etmek istersin.

Eðer güveniyorsan biraz kendine
ve eðer, dikse biraz baþýn bir daha arkana bile bakmazsýn artýk.
Zor olur elbet, aþk acýtýr çünkü insaný.
Her gün yüzünü görmek, aslýnda ona bakamadýðýn için görememek yaþartýr gözlerini.
Kalp atýþlarýn hýzlanýr, sesin titrer.
Bütün bu zaaflarýnýn farkýndadýr o,
ama bilmez senin her düþtüðünde daha çok hýrsla kalktýðýný.

Yoruldum.
Çok yoruldum.
Bir defa daha yenilmemek için,
bir defa daha kanmamak için ben gidiyorum senden.

Bu sana ilk ve son þiir.
Çünkü benim kalemimi oynatmam için, ellerime aþk lazým.
Çünkü benim seni sevmem için, önce senin beni sevmen lazým !

Teþekkür ederim hayatým, beni sevmemekle borcunu fazlasýyla ödedin.
Ama daha ödeþmedik.

Ben seni kaybetmedim, seni kendi ellerimle verdim.
Ben bir sen daha deðil, bir dost daha kaybettim.
Ben gururumu kaybettim.
Ben yenildim..

Ama sende kazanmadýn.

Korkma.
Bu sefer gerçekten tükürdüm artýk seni, artýk kim yalarsa..

Belina ÖZBEK