Bana sorsan insan kalpten ibaret derim. Kalpte ne varsa dile de o düþüyor, kalpte ne varsa ruha da o yansýyor. Kalp sýcaksa þayet, bir sevda ateþindeyse, ruh da sýcak olur. Pür çocuklar gibidir; yaramazlýk yapýp yapýp masum bakýþlar býrakýr etrafa, kýyamazsýn kýzmaya bile ona. Ateþi iki kiþi yaktýysa eðer yanmak güzeldir. Yandýkça daha çok harlansýn ister yürek, sevdikçe daha çok sevmek istersin.
Ateþi yanan tek kiþiyse ama artýk, iþte o zaman cehennem azabýna düþmüþ demektir yürek. Nasýl ki, cehennemde ölmek yok; azap içinde azap var, yürek de o misal azap içinde azap tadar. Bir kez sever ama bin kez ölümü istese de ölemez ki kurtulsun. Gariptir ama aþkýn nar’ý yüreði yakarken, ruhu titretir. Sokak ortasýnda kimsesiz bir çocuk gibidir ruh. Herkese yabancý bakýþlar atar, korkar çekinir herkesten. Hem bir el bekler, hem de tüm elleri iter. Ruh aslýnda kendinden kaçmak ister bu zamanlarda ama çýkmaz sokaktýr kendisi, çýkamaz asla terk edilmiþ sokaðýndan.

Kalp yanmakta, ruh titremekte; zavallý insan ârafda gidip gelmekte ve asla sonunu görememekte. Bakmadan kalbinin çapýna aþkla lâdese girmekte, her gün “aklýmda”diyerek gün geçirmekte. Kör bir ebe olmuþ aþký “sobe”lemek derdinde.
Ne, beni mi sordunuz? Ben hep âraftayým, cehennemden kaçtým ama cennete giriþim yok.

Ne bahar geldi yürek ülkeme ne sonbaharda kaldým, yaz mevsimiyse nihayetinde üç aydan ibaretti. Kalbim yangýnlar içinde üþümekte, ruhum titremekte, buz gibi günler geçirmekteyim þimdilerde. Ýçimle dertleþmekteyim sadece. Ruhum düþüyor bir aþktan ve ben uçurumlara meydan okuyamýyorum. Ruhum düþüyor bir aþktan ve ben onu tutamýyorum, tutup da yarasýný saramýyorum. Ruhum düþüyor, üþüyorum.