Beddualar süpürüyordu lahzalarý,
Uçurumlar farkýnda deðildi ama
Hayat çoktan yüzünü göstermiþti soyut bedenlere…
Anlamsýz geliyordu yaþam.
Çekinilmez bir o kadar da býkkýnlýk veriyordu.
Kimin ne olup olmadýðý belli deðildi aynalarýn arkasýnda…
Belki hep çerçeveli gözlüklerle bakýyorduk
Ondan mý göremiyorduk acaba…

Yine bir akþam vaatler veriyordu. Zaman bizlere,
Anlamýyorduk anlamamaya çalýþýyorduk.
Yaþ sýnýrý olmadan geçiyordu; uçun güvercinler…
Saçma cümleler yoðuruyordu insanlarý,
Sokaklar sakin ve ýssýzdý.
Yapraklar son bahara hazýrlanýrdý.
Boynu bükük ve maðdur biçimdeydiler
Her halde onlarda sevmiyordu zamaný…

Yine bir akþam vakti vaatler okunuyordu sokak dillerinde,
Kimi berduþ, kimi yoksul,
Kimi de; hayal kýrýklýðýna alýþmýþtý.
Herkesin bir amacý vardý.
O da yaþam kaygýsý,
Sigara dumaný boðuyordu solunum sistemlerini,
Dost saydýðýmýz fakat dost olmayanlardý.
Yaþlandýrýyordu ruhumuzu…
Gidiyorduk artýk bu menfi Dünyada
Yaklaþmýþtýk Dünyaya ama neye…
Gözler masum ifade ile bakýyordu.
O da farkýndaydý gördüðü bir hayatý bir daha görmeyeceðini…

Sadece susamýþtý hayata bir nebzede olsa…
Nefes nefese kalýyordu yoruluyordu bedeni
O da yaþamak istemiyordu
Bütün cümleler banal geliyordu
Baþka düþünceler kafasýný kemirirdi
Artýk ne olduðu belli bile deðildi
Sicim sicim göz torbalarý patlamýþtý.
Belliydi o da zamaný sevmiyordu.

Kimi âlimlerdir zikri yaþamak gibi bilenler…
Kimi yazarlardýr nefes darlýðý çekenler…
……………………………………………..
Yaklaþmýþtý artýk onlar içinde ilimler,
Onlarda yaþamak istemiyordu

Bir umut doðardý insanlarýn içinde,
Gök umutlu doða mutluydu yaþamaya
Yine içlerinde bir kuþku doðardý
Kim bilir belki onlarda saniyelerden davacýydýlar,
Býkkýnlýk duygusu doðardý
Kimileri seferinde yolculuk yapar,
Kimileri de kaba görünüm vererek, yaðmurla isyan ederlerdi.
Adeta Dünya gözyaþýna boðulurdu
Onlarda yaþamak istemiyordu

Dünyasý yýkýlmýþ ufak çocuðun,
Zorunlu selpak satýþýydý zaman,
Yýpranmýþ elleri ve gönlü…
Hayat ona tutunmuyor, o ise hayatý hiç býrakamýyordu.
Sevdalýydý olmayan anne ve babaya…
Yuva kuramamýþtý baþýný okþayana…
Tatlý sözler söyleyen yoktu ona…
Yýpranmýþtý ruhu zamana
O da yaþamak istemiyordu.

Bir aþkýn ilk sözcüðüydü sevdiðinin gözleri
Yazýp çizmiþti onu gönlüne,
Monoton hayattan ders çýkarmýyordu.
Çünkü:
Gözlerine mil çekilmiþti bir kere.
Ha bire çiziyordu zamaný.
Geçirdiði günün bile farkýnda deðildi.
Tatlý þiirlerle yaklaþýyordu gönlünün çemberine,
Uzaklarda yuvarlanýyordu ruhu
Ama farkýnda bile deðildi ölümün sessizliðini

Onu zembil gibi baðlýyordu.
Sarýlýnca ruhu da sarýlýrdý.
Sonu belli olmayan sevdalýya…
Ýðreniyordu bazen duygularýna
O da geçmiþi özlemiþti.
O da yaþamak istemiyordu.

Bir serçenin ölümüydü hayat.
Doð, büyü, yaþa, eðlen ve öl var mýydý ötesi.
Þarabýn son yudumunda baþlayan dersler…
Yok deðil mi?
Aðlýyordu serçe ama aðlayýnca öleceðini biliyordu.
O da acýlarýna dayanamadan öldü.
Belliydi o da yaþamak istemiyordu.

Topraklar ezilmekten býkmýþlardý.
Gelen gide vururdu onlarý.
Vuranlar hiç düþünmezlerdi.
Ne de olsa toprak…
Ezilir ve parçacýklar haline gelir deyip geçerlerdi.
Karþýlýk vermek için rüzgârlardan faydalanýlýr.
Ama neye çare onlar ezilmiþlerdi
Ezileni geri toplamak imkânsýz deðil mi?
Yaðmurla ufalanýrlar, yaðmurla beraber ýslanýp aðlarlar.
Ama neye çare onlarda bir ölü onlarda yaþamak istemiyorlar.

Beþ saniye de dünya yýkýlýr beþ saniyede dünya kurulur.
Bomba yaðmuru toplanýr ülkeye…
Masum küçük, büyük dinlemeden ses bombasý gelir bir gece vakti.
Tacize uðrar kardeþler
Dünya göz yumar olaya.
Biter ülke…
Sonra çýkarlar ortaya garipler sizdeniz diye.
Manda ve himaye yapýlmadan sýrtlasalardý.
Ülke yaþardý ilk beþ saniyede.
Paramparça olmuþtu çocuk bedeni.
Ne kalbimdeki feneri ne de gözümdeki bedeni…
Uçurumlar inliyordu ölüme.
Þehit düþerlerdi cihat yolundakiler ama her þey beþ saniyede olurdu.
Ölüme maruz kalýrlardý garipler.
Kanlý ekmekle doyurmaya çalýþýrlar kendilerini.
Ama ne fayda dünya boþ bulmuþ bir kere vicdan acýsýný.
Dünya razý olmuþ ilk kadehe.
Nerden nereye geleni olmayanlar.
Vaatler verirler nefis sokaklarda.
Onlarda yaþamak istemiyordu loþ ýþýklar altýnda.

Hançerlenir beden aðrýsý.
Nedensiz vicdan azabý çekerler,
Neden nedensiz ölümü devam ederler.
Kâbus mezarýnda yer alýrlar.
Uçurumlar kurtuluþ gelir onlara
Para onlara iman ve anne baba olmuþ gibi
Beþ dakikalýk zevk için dünyayý satarlar.
Ýki uçurumu hesaplamazlar
Sert betona döndüklerinin farkýnda bile deðiller
Çünkü onlarda bir gün ölecek

‘’Hayat iki uçurum arasýna benzer.’’ Peki, ortadakilere ne olur?

Hikmetullah Yetkin