KENDÝMÝZ ETTÝK, KENDÝMÝZ BULACAÐIZ!


Ne çok tüketiyoruz. Bir kaç gündür iþyerimde ve evimde biriken evrak, kaðýt, broþür, dosya ve belki kitap ve kitap tarzý dokümanlarý tarýyorum. Raflarý açtýkça arada biriktirdiklerim çýkýyor. Bir kýsmý geçmiþime götürüken, bir kýsmý umutsuzluðumu artýrýyor. Arada ne çok okumuþum, yazmýþým diyorum. Bunlarý ben mi yapmýþým, yazmýþým? Sonra, arada fotograflar çýkýyor; kimi 25, kimi 15 sene evvelline ait. Ne genç miþim! Tenim duru, parlak. Ya ruhum nasýldý o günlerde? Çalkantýlý, dalgalý, hýrslý, intiraslý, çalýþkan! Þimdi ise tenim kýrýþtý, ruhum ise durgun bir deniz gibi; hiç bir dalgalanma yok. Vazgeçmiþ pek çok þeyden! Kim bilmem, ama törpülediler her geçen an ve an beni, duygularýmý, düþüncelerimi, beklentilerimi ve daha nicesi. Sonra korkuttular: Önce kim ne der! Toplum baskýsý, çevreni kaybetme korkusu. Verdikçe doymayan ve alan açgözlü bir çevre. Önce gençliðimi, bildiklerimi, hýrslarýmý, ihtiraslarýmý ve hareketliliðimi. Kim kopardý beni benden? Ben mi?

YORGUNUM

Tanrým, yorgunum
Ne yordu beni?
Bilmiyorum
Yaþlanýyor muyum?
Ümitlerim, umutlarým
Yok olup gidiyor
Yoran bu mu beni?
Nerede?
O eski heyecaným,
Coþkularým, umutlarým
Kaybettirdiler mi?
Ben mi kaybettim!
Herkes çok mu acýmasýz?
Birbirine karþý
Çok mu insafsýz?
Yoksa,
Çok mu tahammülsüz?
Hatta yalancý
Sevgiler, aþklar, kardeþlikler,
Dostluklar, hýzla tükenirken,
Hýrslar, kinler, nefretler,
Besleniyor, NEDEN?

Leyla ÜNAL (13 Ekim 2011)

NEDEN, NEDEN, NEDEN? Var mý bir cevabý?

Bir kedi gibiydim bir zamanlar; hýrçýn, istediðini almaya çabalayan, kimi zaman sevimli görünen, hareketli, vazgeçmek bilmeyen. Þimdi bir kelebek gibi narinim. Daha çok yaþayacaðým zaman olmalý! Peki var mý? Kim bilir? Bir tek yaradan. Neden kaybettim hýrslarýmý, neden? Neden tembelleþtim, neden? Pek çok duygu, deðer; neden yok oluyor, neden? Varlýðýmýn temeli ve nedeni ne? Beni hýrçýn bir kediden narin korkak bir kelebeðe dönüþtüren ne? Sadece ben mi?

Ýþ yerimde bir baz istasyonu, evimin dibinde bir baz istasyonu. Neden mi? Bir alýþ veriþ merkezi kuruluyor yakýnýmýza. Ýnsanlar daha çok harcasýn, hatta harcamasý için veresiye defterine kablosuz bir verici iþlesin diye. Üstelik o veresiye defteri öyle acýmasýz ki! Yaz babam yaz, harca babam harca. Ya sonra? Ödeyemezsen, haciz. Gururunu, geçmiþini, yuvaný yuva yapan temelleri...

Evimde birikmiþ çöpler di beni bu yazýyý yazmaya iten neden. Ben 70’li yýllarýn çocuðuyum, kýyamadým arkasý boþ kaðýtlarý atmaya, topladým getirdim iþyerime. Ama iþ yerimdekileri bile benden baþka pek kullanan yok ki! Ya poþetler, nasýlda birikmiþ, kutularýn içinde, alýþ veriþ poþetleri. Amma alýþveriþ yapmýþým demek ki? Neden atmayýp biriktirmiþim ki? Bir iþe yarar, doðayý kirletmeyelim diye mi? Muhtemelen o günlerde öyle. Þimdi her gün 2-3 adet su bidonu atýyorum evden, üstelik mavi kapaklarýný ayýrmadan. Dün televizyonda bir program gördüm, o mavi kapaklarla ilgili. Binlercesi, milyonlarcasý birarada; geri dönüþüm için. Omurilik Felçlileri Derneði organize etmiþ ve özürlüler renklerine göre ayýrýyor. Dedim ki vay be birikince nasýl birikmiþ, dað gibi, inanmýþ insanlarýmýz toplamýþ, ben neden hepsini toplamadým, kaðýda gösterdiðim özeni niye mavi kapaklara göstermedim?

Ben aðaçlarý çok seviyorum, ondan mý? Ormanda göðe yükselmiþ aðaçlarý, yatýp topraða seyretmeyi; arada mavi gökyüzünü görerek, kuþlarýn naðmelerini duyarak, topraðýn kokusunu hissederek. Ýþte o aðaçlarýn azalmamasý için ondan yapýlan her ürünü daha az ve özenli tüketmek arzusu benim ki. Neden poþetler deðil! Daðlar oluþmuþ poþetlerden. Kaðýtlar yok olur gider de doðada, ya poþetler. Her þeyi poþetledik tabi ki, sevgimizi bile. En kolay sunabileceðimiz bir hediyeyi; sevgiyi. Üstelik bedava... Yeter ki iste yüreðinden çýkarmayý.

GÜNAYDIN...

Ne güzel bir sözdür þu Günaydýn,
Gününüz aydýn olsun der kibarca,
Ne kadar az kullanýrýz halbuki
Tanýþýk tanýþmadýk,
Sabah karþýlaþdýðýmýz da desek Günaydýn,
Ne kaybederiz ki,
Amerikalýsý der karþýlasýnca hi,
Ayrýlýnca da bye,
Yoktur bizdeki gibi güzel bir anlamý,
Fakat o kadar çok kullanýrki,
Niye çekinir olduk Günaydýn demekten
Birbirimize gülümsemekten,
New York’tan beter olmaya baþladý güzel Ýstanbul’umuz
Kapkaç terörü aldý baþýný gidiyor
Ne bizi bu kadar bozdu demekten alamýyorum kendimi
Bir fincan kahvenin kýrk yýl hatýrý vardýr derken
Çekinir olduk bir Günaydýn demekten

Leyla ÜNAL (Tarihi hatýrlamýyorum)

Þimdi arar olduk sanal ortamda bir merhabayý. Önce sanala yelken açtýk; ýþýltýsý, pýrýltýsý çekti bizi. Sonra aradýðýmýz bazý deðerleri daha korkusuzca sunmak kolaydý sanalýnda. Ya gerçeðinde! Gençlerin elinde hep bir cep telefonu. Üniversitelerde birlikte görünüyorlar ama birlikte deðiller! Herkes sanalýnda sohbet ediyor birileriyle, niye gerçeðinde deðil? Ne oldu aklýmýza. Bir akýl tutulmasý mý yaþadýðýmýz... Ýþte arkadaþýn yanýnda, yaný baþýnda, at o telefonu ve baþla gerçeðinde sohbete, ahhhh keþke...

Günaydýnýn sanalý var mý? O halde; günaydýn sanal dünya, günaydýn sanal yaþam ve günaydýn sanal dostlar...

Leyla ÜNAL (10 Aralýk 2012)

Devam edecek...