Bende kanayan bir þeyler arýyorsun belli.
Çünkü bilirsin, yaralarýmý sarmam ben.
Eðer varsa bir kabuk, yine gelip sana dokundururum.
Ýzi senden olsun diye.

Yaralarým.
Kanayan yaralarým vardý benim.
Ama açýp kimseye göstermedim.
Caným yanýyordu;
kimseye üflettirmedim.
Çünkü istediðim sadece senin nefesindi.

Bahaneler üretiyordum kendime.
Senin gittiðine dair.
Senin gidip bir daha dönmeyeceðine dair.
Senin baþka bir kadýný sevdiðine dair.

Sebepler buluyordum kendime.
Beni neden sevemediðini bulmaya çalýþýyordum.
Ellerimi tutarken neden kalbinin atmadýðýný,
neden bana yalan söylediðini bulmaya çalýþýyordum.

Oysa benim tüm organlarým senindi,
en çokta kalbim.

En çok kalbim severdi çünkü seni.
Adýný severdi,
Kokunu severdi.
Attýðýn adýmdan, söylediðin söze kadar senin olmak isterdi.

Üzülme.
Yokluðunda deðiþen çok bir þey yok.
Seni hala seviyorum.
Hala unutmam için dualar ediyorum.
Günleri, sonra aylarý kovalýyorum,
ama sen gelmiyorsun.
Gelsende avutmuyorsun,
avutsanda bu acýyý dindirmiyorsun artýk.

Þimdi benden kilometrelerce uzaksýn.
Sorsan canýndým ben senin.
Üzdüðünde için titrerdi, kýyamazdýn bana.
Hatýrlýyorsun demi?
Çok mu eskide kaldý o günler?
Çok mu insan girdi araya ?

Yeni hayatlar, yeni yaþanmýþlýklar..
En önemlisi de yeni baþlangýçlar..
Alýp götürdü mü seni benden ?

Evet benden kilometrelerce uzaktasýn artýk.
Þimdi gelmiþ bana öyle bakýyorsun ya ? ...

Bakma.

Çünkü bu uzaklýkta þehir farký deðil, kalp farký var.

Belina ÖZBEK