Oyuncak bir bebek oldum; silkelendiðinde aðlayan
Gözlerimin kapkaranlýk dipsiz çukurunda,
cývýk fosseptiðe dönüþmüþ gözyaþlarýmda
Otuz iki diþli bir canavarla boðuþuyorum
Her gün ayný kabusu görüyorum
Kan ter içinde ve fosseptik kokarak uyanýyorum.
Kaynar sularla yýkýyorum kendimi,
temizlenemiyorum.



Bir kabus görüyorsun, uyandýðýnda geçer, diyorlar…
Geçer deðil mi?
Geçer mi?...
Ýçimdeki karanlýk nasýrlý bir deri gibi sarmýþ beynimi
Kesip attýkça büyüyor mu, ne?
Huzursuzum, hâla mý cezalýyým?…
Hala mý kabus görüyorum?
Hiçbir þeyin geçeceði yok ve boðuluyorum…
Her gün ayný acýlarý yaþýyorum.
Ýçimde bir çýðlýk týnlamakta,“Ölmek istiyorum!”
Susturamýyorum : Ýntikam birikintilerimi!
Kinimi de!
Öfkelerim büyütüyor yüreðimi!

Anne, baba ve çocukluk adýna susuyorum…
Dilsizim, saðýrým, sesim yok, haykýramýyorum.
Doðru bir þey deðilse bu; nedir, nedir doðru?
Hiçbir þey gelmiyor elimden, gitmeliyim buradan.
Annem, anneciðim neredesin,
bana neden sahip çýkmýyorsun?
Görmüyor musun, gitmek istiyorum…




Bir ýssýzlýðýn ortasýna hapsolundum, yapayalnýzým…
Ellerimden tutup yaþamamý isteyen yok!
Ne yapmýþtým ki, neydi suçum?
Suçum neydi bilmiyorum, anlayamýyorum!
Iþýðýný kim kapattý güneþin?
Güneþim nerede?
Her yer karanlýk, nerede aydýnlýðým?
Rüyalarým, hayallerim tüm dünya her þey kapkaranlýk.
Baþlýyor iþte gene ayný kabus,
gözlerimi yummamalýyým,
uyumamalýyým,
korkuyorum!...
Hiçbir þeyin anlamý yok!
Yaþamak için hiçbir sebep yok!




Susmazsam lal sözcükler konuþacak, anlatacak…
Beynimi kaç parçaya ayýrabilirsiniz?
Hangi lopuna kaç unutkanlýk sýðdýrabilirsiniz?
Yaþadýklarýmý unutmak
yaþayacaklarýmdan vaz geçmekten daha zor;
ölmek istiyorum!...

Duymuyor musunuz çýðlýðýmý!

Ben, ölmek istiyorum!...