Annem Tarým Bakanlýðý’nda devlet memuru olarak çalýþýrken, her çalýþan anne babanýn çocuðunun tecrübe edindiði gibi ben de; kaðýt hamuru, dosya aralýklarý ve tel zýmba kývamýnda çocukluk buhranlarý geçiriyordum.
Devlet dairelerinin garajlarýna çekilmiþ eski arabalarý vardýr, koca koca jipler, kamyonlar, çürük demir, yýllanmýþ toz ve beklemiþ motor yaðý kokan makinalar… Patlak lastikleri, kopmuþ silecekleri, öylece üst üste ve yaralý…
Annemin bir arkadaþýnýn oðlu Oðuz’la çocukluðumuz bu jiplerin içinde, bir nevi erkek evciliði oynamakla geçti. Yan yana duran iki Dodge jip ile yarýþ yaptýðýmýzý düþünüyorduk. Mutlak suretle bana durumu daha kötü olan gri tenteli olan denk düþüyordu. Nasýl beceriyordu bilmiyorum ama, bir þekilde bana kýrýk camlý olaný yedirdiðini þu anki gibi hatýrlýyorum.
Tek sevindiðim þey, içine girdiðim makinenin Oðuz’unkinden daha yüksek oluþuydu. Hayal bu ya; o muhtemeldir ki, evde oynadýðý saçma sapan bir bilgisayar oyununda görüp özendiði bir dört çarpý dört yarýþýnda beni son sürat geçtiðini düþünürken, ben aslýnda bizim köye giden herhangi bir yolda, yýllar sonra zengin olup aldýðým jipimle yolculuk ediyordum. Bir nevi taþra hayali…
Bir gün, jipin tentesini açarak, Oðuz’a çocuk aklýmla ve çocuksal tabirle hava atmak istedim. Kornasý hâla çalýþan jipinin içerisinde, benim çürük kokulu hayallerime aþaðýlar gözlerle baktýðýný anladýðým an, motor kaputunun üstüne çýktým, mandallarý söktüm, tenteyi kaldýrdým.
Gözlerimi açtýðýmda, kafamda bir doktor, alnýmda gezdirdiði iðne ve iplikle bir þeyler yapýyor, anneme uzattýðý reçeteye cümlesini iliþtirip “Bu gece uyumasýn…” diyordu…
Birkaç hafta sonra Oðuz’lar Kayseri’ye taþýndýlar. Dikiþlerim alýndýðý gün, kendimden emin adýmlarla yürüyüp iki jipin ortasýnda durdum. Oðuz þimdi nerededir, ne yapmaktadýr bilmiyorum ama, uzun yýllar býkmadan usanmadan o jiplere bindim… Ýstediðim an, istediðim zaman… Üstelik zaten hiç yarýþmayý düþünmemiþtim…
Annemden gizli gizli, evden bez çalýp oraya götürdüm, içini sildim, evde bulduðum, dayýmýn Almanya’dan getirdiði pilli Philips radyoyu içine yerleþtirdim, içine tüneyen yavru kedileri bir yandaki Philip Morris kamyonun kasasýna taþýdým…
Ve yine sonra bir gün, jipleri kamyonlara yükleyip götürdüler. Gýcýrtýlarý ve hüzünleri birbirine karýþýp, kamyon kasasýnýn içinde gözden kayboldular…
O dönem, o jip benim en iyi arkadaþýmdý; ve eski demir yýðýnlarýnýn jilet fabrikalarýna satýlýp, oralarda parçalandýðýný gördüðüm bir travmatik televizyon programý, belki de ilk hayallerimin son buluþunun nezninde, bir hayli acý bir baþlangýçtý…
Gitmek istediðim her yere birlikte onunla gittik. Ama onu götürdüler.
Tecrübeyle o eski garaja sabitlediðimden ötürü biliyorum ki; bu her zaman böyledir…
Eskiyen her þeyi sen derleyip toparlamaya çalýþýrken, “Ýþte þimdi olacak!” dediðin herhangi bir anda; herhangi bir vasýta, bütün sevinçlerini alýr ve götürür.