KEÞKE SÖYLEMESEYDÝM KIZIMA! (5)

Leyla Kuðulu Parktaki kafede güzel bir köþe seçti. Aslýnda öðlen olmuþ ve kafe kalabalýklaþmýþtý ancak köþede iki kiþilik güzel bir yer buldu ve oturdu. Garson yanýna yaklaþtýðýnda “Az þekerli, güzel bir Türk kahvesi istiyorum” dedi. Güneþli bir sonbahar günü olmasý nedeniyle aileler çocuklarýný alýp parka gelmiþlerdi. Gözü 3-4 yaþýndaki bir kýz çocuðuna takýldý. Babasý kýzý omzuna almýþ, kuðulara bakýyorlardý. Görüldüðü kadarýyla her ikisi de çok keyif alýyordu. Bir an Ural’ýn da Deniz’i omzuna aldýðý günlere gitti.

Leyla “Bir gün düþüreceksin çocuðu omzundan” der ve çok korkardý. Gözleri uzaklarda iken garson kahvesini getirdi. Mis gibi kokan köpüklü kahve yanýndaki Türk lokumuyla muhteþem görünüyordu derken telefonu çaldý. Arayan üniversiteden ve yýllarca dostluklarýný sürdürdüðü samimi bir arkadaþýydý. Telefondaki ses “Leyla senin Deniz þu an televizyonda haberlere konu olmuþ biliyor musun?” dedi. Leyla bulunduðu hayal aleminden çýkarak korkuyla “Nasýl yani” diye sordu.

Nursel “Seninki ekek arkadaþýyla sihhiye köprüsüne kendini zincirlemiþ, polisler ikna etmeye çalýþýyor”. Leyla’nin yüreðini müthiþ bir korku sardý. Ýçinden “Sadece bir yürüyüþe katýlacaklardý” diye geçirdi. “Teþekkür ederim caným haber verdiðin için” diyerek kahvesini yarým býrakarak kalktý. Hemen bir taksiye atlayýp kýzýný telefonla aradý. Telefonunu polisler açtý, Sýhhiye karakoluna gelmesini söylediler.

Karakola gidene kadar yüreðinde müthiþ bir korku vardý, elleri ve ayaklarý titiriyordu.Telefonu ise zor kullanabilmiþti. Sihhiye karakoluna geldiðinde onu beklettiler. “Þu an kýzýnýzýn ifadesi alýnýyor” dediklerinde içindeki korku daha da arttý. Karþýsýnda onun gibi bekleyen bir baþka haným daha vardý. Bir an göz göze geldiler. Ýki korkan, ürkek göz birbirine bakýyordu. Karþýsýndaki bayan “Siz Deniz’in annesi misiniz?” diye sorduðunda Leyla “Evet ama nereden bildiniz, tanýþýyor muyuz?” dedi. Karþýsýndaki bayan “Ben de Umut’un annesiyim” diye yanýt verdi.

Devam edecek...

Leyla ÜNAL (4 Ocak 2013)