Bu gün Halil’e tanýdýklarý beþ gün doluyordu. Akþam olmuþtu ve son geceydi Halil ile diyalogsuz geçirmek zorunda kalacaðý. Ümmühan, yarýn sabahtan itibaren Halil’in tepesinde bitebilecekti. Onun, kafasýný bir þekle sokup sokamadýðýný öðrenmek için sabýrsýzlanýyordu.

Akþam olduðu halde Halil’in hala evlerine dönmemesinden dolayý meraklanan Ümmühan, yerinde duramaz oldu. Telefonun baþýna gelerek alýcýyý kaldýrýp, abisinin çalýþtýðý avukatlýk bürosunu aradý. “Alo?”

Karþýsýndaki Makbule Haným, “Avukat Hakký Öz’ün yazýhanesi. Buyurun!” diye cevap verdi.

Ümmühan, karþýdan gelen kadýn sesinin Makbule’ ye ait olduðunu anladýðý halde, her ihtimale karþýlýk, yine de “Makbule haným, siz misiniz?” diye sordu.

Bu defa da, Makbule onun sesini tanýdýðý halde, “Siz kimsiniz? Kimi aramýþtýnýz?” diye sordu. Makbule’ nin bu soruyu sorma nedeni Ümmühan’ýnki ile ayný deðildi. O zaman kazanýp, alýcýnýn aðzýný eliyle kapatarak, masasýnýn önünde oturan Erol’a fýsýltýyla, “Kardeþin, ne diyeyim?” diye sorabilmek içindi. Erol, karþýsýndan, iþaretle yok de, derken,

Ümmühan da, “Ben Erol Soylu’nun kýz kardeþi Ümmühan’ ým!” diyordu.

Makbule haným, kýzla dalga geçerek, “Ben de Makbule’ yim. Buyur Ümmühan’cýðým,” dedi.

“Abimle görüþecektim…”

Makbule, “Abin yok, þekerim,” diyerek gülümsedi.

Ümmühan, hayal kýrýklýðý ile, inler gibi “Öyle mi?” dedi. “Nereye gittiðini biliyor musunuz?”

Makbule, kasýtlý, “Ne biliyim ben, þekerim? Çýktý, gitti,” diyerek sertleþti.

Ümmühan, son bir ümitle, “Yalnýz mýydý? Yanýnda Halil var mýydý?” diye sorunca, Makbule bu defa Erol’un karþýsýnda oturmakta olan Halil’ e bakýp, onu iþaret ederek, Halil’i soruyor, ne diyeyim, anlamýnda baþýný salladý. Yine de vakit kazanmak ve Ümmühan’ýn Halil’i sorduðunu anlaþýlýr kýlmak için, ayný anda, “Halil kim? Ben tanýyor muyum?” diye sordu.

Ümmühan, “Abimin arkadaþý. Üç dört gün önce sizinle tanýþtýrmýþ ya?” diye ýsrar edince;

Makbule, “Haa, tamam, hatýrladým,” dedi. “Erol beyin kan kardeþi imiþ… Onlar ikisi gittiler, evet, evet, ikisi.”

“Nereye gittiklerini bilmiyorsunuz tabii!”

“Ýnan ki, bilmiyorum, þekerim!”

Ümmühan, “Teþekkür ederim!” diyerek telefonu kapattý.

Halil, “Bu kýz on dakkada buraya damlar, bizi de yakalar, bak görürsünüz,” deyince;

Erol, “Doðru söylüyorsun, vallahi…Kalkýn haydi, bir an önce çýkalým!” diyerek ayaklandý.

Üçü de, ofisten çýkmak üzere hazýrlanmaya baþladýlar.

Ümmühan, telefonu kapatýr kapatmaz, mutfaktan bahçeye geçerek, týpký Sarýmsaklý’ da Halil’i yanýndan koþup geçerken ki kadar süratli ve bu defa komþu bahçe duvarlarýnýn üzerinden adeta uçarak Nisa teyzesinin evine geldi.

Nisa haným, salondan, mutfaðýn kapýsýný telaþlý telaþlý çalanýn Ümmühan olduðunu tahmin ederek, geçti mutfaða. Kýz dýþardan acele etmesini iþaret edip duruyordu. Nisa haným gidip kapýnýn kilidini çevirerek açtý.

Ümmühan, “Þu kapýyý kilitlemesen, olmaz sanki, “ diye söylenerek hýzla daldý içeri. Bir taraftan da Nisa hanýmý çekiþtirerek salona gitti. Bedri bey televizyonun karþýsýndaydý. Ona, “Merhaba Bedri amca!” dedikten sonra, onun vereceði cevabý umursamadan, “Nisa teyze, çabuk, abimin yazýhanesine telefon et! Erol var mý, diye sor? Nereye gitti, diye sor? Çabuk!…Yok, yok, yok…Erol diye sorma, Halil diye sor!”

O kadar seri konuþuyordu ki, bu arada Bedri bey’in, “Merhaba kýzým! Nasýlsýn?” diye soruþunu bile duyamadý.

Nisa haným, eline tutuþturulan telefon alýcýsýný, “bir dakika kýzým… dinlesene…” diyerek yerine býrakmaya çalýþýyor ama, Ümmühan onu da duymuyordu.

“Telefon numarasýný mý bilmiyorsun? Dur ben söyleyeyim… Ýki yüz on altý yedi yüz…”

Nisa haným, elleriyle aðzýný kapattý onun, “Bi sus ta dinle!” diye çýkýþtý.

Ümmühan, sustu.

Nisa haným, “Erol da, Halil de on dakika kadar önce yazýhanedeydiler. Halil bana, oradan telefon etti. Dedi ki, anne, Erol ile birlikte doktoramý tamamlayýþýmýzý kutlamaya Cunda’ya gideceðiz. Biraz geç gelebilirim. Merak etmeyin dedi. Anladýn mý, þimdi?”

Ümmühan, bu defa Nisa hanýma çýkýþmaya baþladý. “Ýçki ile mi kutlayacaklarmýþ? Ýçki mi içecekmiþ? Niye izin verdiniz? Ya sarhoþ olursa?…”

Nisa haným, sevgiyle kucakladý kýzý, “Deli kýz, deli kýz… Gel, sakinleþ artýk da, oturalým. Onlar yirmibeþ yaþýndalar. Unuttun mu? Ýçsinler, varsýn. Sarhoþ olup, bizi dövecek halleri yok ya, deðil mi?” Ümmühan’ý sakinleþtirmeyi baþaran Nisa haným, birlikte Bedri beyin yanýna giderek oturdular.

Ümmühan, “Yine de o sekreter, yok diye yalan söyleyerek aldattý…” diye söylenmeye baþlayýnca,

Bedri bey, gülümseyerek, “Kýzým, hepimiz, birileri için bazen yalan söylemek zorunda býrakýlmýyor muyuz? Abin ile sözlün söyletmiþtir kadýncaðýza yalaný…” dedi.

Bedri beyin aðzýndan kaçan “Sözlün” kelimesine takýldý Ümmühan, mutlu mutlu daldý.

Sonra, “Niye beni de götürmediler sanki? Niye, bensiz kutlama yapýyorlar?…” diye söylenmeye baþladý.

Birden aklýna gelen bir þeylerle sustu…. Onun bu suskunluðunun ardýndan bir þeytanlýk çýkmasýný bekleyen Bedri Bey ve Nisa haným, beklenti içinde bakmaya baþladýlar.

Ümmühan, “Ýki kiþilik kur masamý, meyhaneci! Sevgilim gelecek…” diye Halil’in þiirini mýrýldandý.

*

Ümmühan ayaða fýrladý. “Ben gidiyorum!” diye seslendi.

Nisa haným, Bedri beye, “Aynen aklýma geldiði gibi!” dedi.

Bedri bey de, “Týpký benim de tahmin ettiðim gibi…” dedi.

Geldiði gibi, rüzgar hýzýyla mutfaða koþturup, bahçe kapýsýndan çýktý, gitti.

Arkasýndan, “Güle güle kýzým!” diye seslenen Nisa Hanýmýn ve Bedri beyin, sarf ettikleri bu uðurlama cümlesi bitinceye kadar, Ümmühan evlerine varmýþtý bile.