“Hocam bi' bakar mýsýnýz, ben emekli öðretmenim”

Elindeki kaðýdý sýnav gözetmenine uzatýyordu. Sýnav için oturacaðý yeri göstermesini istiyor, bir yandan da yaþlý ve iþe yaramaz olduðu kanaatinde olabilecek kötü zihinlerden kendini sýyýrmak istercesine emekli öðretmen olduðunu vurguluyordu. Sýnavdan önce bir genç ile kendisini görmüþ, gence refakat eden bir baba ya da dede olduðunu düþünmüþtüm. Gerçekle yüzyüze geldiðimde herkes gibi ben de þaþýrdým.

Dede yerine yerleþirken sýnav gözetmeni hepimizin dili olmuþtu.

- Yaþ kaç hocam?
- 77
- Maþallah maþallah.
- Emekli öðretmenim ben.
- Branþýnýz neydi hocam?
- Emekli edebiyat öðretmeniyim. Ayný zamanda da tarih öðretmeniyim. Ama sanat tarihi deðil, þey, genel tarih…
- Ne güzel. Hangi okuldan emekli oldunuz?
- Vefa Lisesi. Ayný zamanda Yýldýz Teknik Üniversitesi Makine Mühendisliði'ni de bitirdim.
- Ooo! Önünüzde saygýyla eðiliyorum hocam.

Dede eski günlerine dönüp öðrenciliðini de anlatmaya baþlýyor; 2 yýl öðretmen okulunda okuduktan sonra vefa lisesine geçmiþ oradan mezun olmuþ, orada da öðretmenlik yapmýþ. Sonra müdür yardýmcýlýðý yapmýþ. Orada bir “asaletim geldi, asil müdür yardýmcýsý oldum yani” gibi bir sohbet de geçiyor ama ben bu “asalet” kelimesine takýldýðýmdan sohbetin akýþýný takip edemiyorum. Kemal Sunal, Müjdat Gezen ve Uður Dündar okul arkadaþlarýymýþ. Aklýma üniversiteden Rikap Hoca geliyor. O da hep bu üçlüyü anlatýrdý, belki bu dedeyle de arkadaþtýr diye gereksizce bir zevzeklik içinde buluyorum kendimi… Her birinin lakaplarýný sayýyor eski günlerin hissettirdiði o tatlý sýcaklýkla gülümseyerek. Kendisi liseyi 4 yýlda bitirmiþ, sadece ilk yýl sýnýf tekrarý yapmýþ, Kemal Sunal ise çift dikiþ gitmiþ ama sonra üniversite de bitirmiþ, oradan “inek” diyorlarmýþ iþte. Gözetmenimiz “Erken kaybettik Kemal Sunal’ý deðil mi?” diyerek çýkmaz bir sokaða sapýyor farkýnda olmadan…

- 12 yýl oldu. Uçakta kalp spazmý geçiriyor, öyle vefat ediyor. Çok severdim kendisini. O uçaða binmeseydi iyiydi…

Ve birden aðlamaya baþlýyor. Yaþlýlýðýn duygusallýðý iþte… Ama nerden bu konulara girdik böyle? Gözetmenimiz gayet güzel toparlýyor dedeyi, elini yüzünü yýkamasý için de yanýna bir yardýmcý genç vererek tuvalete yönlendiriyor. Bu sýrada bir öðrenci “bahçede bi’þeyler anlatýyordu, atýyor sanmýþtýk, demek gerçekmiþ” diyor. Sýnava da çok az vakit kaldý. Vakitlice döner mi geri derken, hemencecik geliyorlar.

Sohbet sýrasýnda “ istirham ederim, þöyle arz edeyim vs.” birçok eski kelimeler de geçiyor ki bunlarý duymaktan müthiþ zevk aldýðým için benim açýmdan sohbet daha ilgi çekici hale geliyor.

- Daha iyi misiniz hocam? Yardýmcý olabileceðim bir þey var mý? Formunuzu doldurabildiniz mi?
- Ýyiyim. Yok. Ben, yaptým onu.

Sýnav baþlýyor. Sýnav sýrasýnda da bir konuþma olur mu diye tedirgin baþlýyorum ama sýnav sessizce sürüyor. Dede benden önce kaðýdýný teslim ediyor. Diðer oturumda tekrar karþýlaþacaðýmýzý bilmeden daðýlýyoruz.

Bahçede tekrar onu gördüðümde þaþýrýyorum. Yakýn çevresinde duruyor ama göz temasýna girmiyorum. Çevresinde þöyle bir dönüyor, kendisine dönük duran bir kadýna bir þey soruyor, kadýn tuhaf bakýþlarla cevap veriyor sonra mahcup gülümsüyor ve konuþmayý sonlandýrmak için elindeki kaðýda odaklanýyor. Dede tekrar süzüyor etrafý… Bir iki duyamadýðým kýsa sohbete giriyor yakýnýndakilerle. Bahçe görevlisi yanlýþ okula gelen olmasýn diye uyarýrken dede kaðýdý bir de ona teyit ettiriyor peþinden de öðretmen olduðunu söylüyor, tam 26 sene oldu okuyorum, diyor. Ýçeri alýmlar baþladýðýnda yaný baþýnda duran bir grup kadýna kuvvetlice sesleniyor:

- Hepinize baþarýlar diliyorum!
- Teþekkür ederiz.

Ayný sýnýfta deðiliz bu defa. Ama eminim baþka bir sýnýf bir tarihe þahitlik ediyor þu anda.

Koca bir tarih, yaþlýlýðýn verdiði duygusallýk, yýllarýn verdiði aðýrlýk ve yalnýzlýðýn verdiði konuþma isteðiyle, takdir edilme isteðiyle dolu bir adam, hayatýn nasýl þýp diye aktýðýný gösterdi yine bana. Komik, dramatik ve düþündüren yollarla…