II.

Hülya, salondaki masada ders çalýþmaktaydý. Kapý çalýndý.

Kalktý, gidip kapýyý açtý. Gelen Cemal’di.

“Selam!”

“Hoþ geldin!”

Birlikte salona geldiler. Hülya, ders çalýþtýðý masadaki sandalyesine dönerken, “Ay, birden annemi hatýrladým,” diyerek gülümsedi.

“Öyle mi? Neden?”

Hülya, nedenini kýsaca açýkladý. Sesi az hüzünlüydü. “Ben çok küçükken. Altý falan yaþýmdayken… Yani, babam bizi terk etmeden önce, annemin, babam kapýyý çalýnca gidip açýp, onu içeri alýþýný anýmsadým, nedense…”

Cemal gitti, ayný masanýn önündeki sandalyeye oturdu. “Çok küçük bir detay… Hafýzan güçlü,” dedi.

“Alakasý yok. Ama, geldi iþte hatýrýma. Birden, senle beni ayný evde yaþayan karý koca gibi hissettim.”

Cemal, “Bora cezaevinden çýkýnca, onunla gerçekleþtirirsin bunu, inþallah…” dedi. “Baban ne diye terk etti sizi?” diye sorarak konuyu Bora’dan da, evlilikten de baþka mecraya çekmek istedi.

Hülya’nýn hüznü gitgide artýyordu: “Anneme felç inmiþti. Yatalaktý. Babam da saðlam bir kadýnla defoldu, gitti iþte,” dedi.

“Yapma ya! E, siz ne yaptýnýz o gidince?”

“Ben? Ben baktým anneme. Yemeðini yedirdim, altýný temizledim, ilaçlarýný içirdim…”

“Altý yaþýndaki bir çocuk için bu…”

Hülya, onun sözünü keserek, “Altý yaþýmdan onbir yaþýma kadar. Tam beþ yýllýk çocukluk için bu…” diyerek düzeltti. “Çok zordu, çok… Sonra öldü annem.”

Cemal, öfkelenerek, “Baþka kiminiz, kimseniz yok muydu yahu size sahip çýkacak?” diye çýkýþtý.

“Vardý elbet. Anneannem, dayýlarým, yengelerim. Bir sürü insan vardý. Ve hepsi, annene ne de güzel bakýyorsun, aferin Hülya’cýðým, demek için arada bir uðruyorlardý…” Hülya da öfkelendi. “Kapat þu mevzuu! Sen ne yaptýn? Benim için, babanla konuþabildin mi?”

Cemal, “Ýþ için mi?” diye sordu.

Hülya þaþýrarak, “dün akþam konuþtuk ya, abiciðim! Bana bir iþ ayarlatmak için babanla…” diye söylenmeye baþladý.

Cemal, gamsýz, “Okulun bitmesine daha bir ay var. Aceleye gerek yok,” diyerek onun sözünü kesti.

Hülya ýsrar ederek, “Olur mu ya… Bir ay sonra iþ aramak için vakit ayýramam. Bir gün dahi iþsizliðe tahammülüm yok. Anlamýyor musun? Anlatamýyor muyum sana!” diyerek söylenmeye baþladý.

Cemal, aðzýndaki baklayý çýkartmaya karar vererek, “Senin bir banka memuresi olmana gönlüm razý deðil. Zeki ve çalýþkan bir elemana ihtiyacýmýz var bizim. O neden sen olmayasýn?”

“Nasýl yani?…”

“Sana Bulanýk’taki maden ocaðýndan bahsetmiþtim ya…”

“E?…”

“E’si þu ki, o iþte çalýþmaný istiyorum senden.”

“ Ne iþ yapacaðým ki orada?”

“Maden çýkartýp yurtdýþýna ihraç edeceksin. Ýhracat iþlerine bakacaksýn yani.… Yapýlacak o kadar çok iþin olacak ki, þaþarsýn.”

“Allah’ýn daðý baþýnda ne iþi olur… Hem korkarým ben; teröristler filan…”

Cemal gülmeden edemedi. “Hiçbir þeyden korkmana gerek yok. Herkes senden korksun!”

Hülya, merakla, “Hakikaten mi, bu iþ…” dedi.

“Hakikaten…”

“Yani ciddi, ciddi…”

“Ciddi, ciddi…”

“Baban? Ya o ne diyecek?”

“Ýþin baþýna, böyle akýllý ve çalýþkan bir hanýmefendiyi geçirdiðim için tebrik eder beni…”

“Bak ama… Dalga geçiyorsan…”

“Geçmiyorum.”

“Ama ciddiye alacaðým…”

“Tamam. Al.”

“Tamam len gakkoþ! Mademki öyle, iþ benim…”

“Senin dedik ya.”

“Ýnþallah kalkarým altýndan…”

“Kalkarsýn, kalkarsýn. Þu anda o iþleri takip eden herif lise mezunu. O becerdikten sonra, sen haydi haydi becerirsin…”

“Ýnþallah!”

Cemal, ceketinin yakasýndan söküp aldýðý toplu iðnenin ucunu yaktýðý çakmaða tuttuktan sonra, “Uzat elini,” dedi.

Hülya, tereddüt etti. “Ne yapacaksýn. O iðneyi batýrmayý düþünmüyorsun, deðil mi?”

“Ayýp oluyor ama… Hani birbirimize duyduðumuz güven?”

Hülya, elini uzatýrken, “Eh, canýmý acýtacak bir þey yap da, sorarým sana,” diyerek gülümsedi.

Cemal, kýzýn elini tutar tutmaz öteki elindeki iðneyi kýzýn parmaðý ucuna batýrdý.

Hülya, caný acýdýðý için deðil ama, korkarak çýðlýðý bastý. “Ah…”

Cemal, ayný iðneyle hemen kendi parmaðýný da kanattý.

“Oldu iþte. Þimdi kan kardeþ olabiliriz artýk.” Kanayan parmaðýný, kýzýn parmaðý üstüne deðdirdi. “Kanlarýmýz birbirine karýþtý. Þimdi yemin edeceðiz.”

“Edelim bakalým… Tamam da, ne diye yemin edeceðiz? Sen biliyor musun?”

Cemal, “Bilmiyorum,” dedi. “Ama, uydururuz bir þeyler. Kanlarýmýzý birbirleriyle birleþtirerek, ayný anne babadan doðmuþ iki kardeþin duygularýyla birbirimize baðlandýðýmýza yemin edeceðiz.”

“Tamam. Söyle benimle sen de… Bu birleþtirdiðimiz kanýmýz…”

“Bu birleþtirdiðimiz kanýmýz…”

“Bizim kardeþliðimizin…”

“Bizim kardeþliðimizin…”

“Þahiti olsun…”

“Þahiti olsun…”

“Bu kardeþliðe…”

“Bu kardeþliðe…”

“Hiçbir duygu ile…”

“Hiçbir duygu ile…”

“Ve hiçbir menfaat uðruna…”

“Ve hiçbir menfaat uðruna…”

“Ýhanet etmeyeceðime…”

“Ýhanet etmeyeceðime…”

“Namusum ve þerefim üzerine yemin ederim…”

“Namusum ve þerefim üzerine yemin ederim… Olduk mu? Kanka mýyýz bundan böyle?”

“Ömrümüzün sonuna kadar…”

“Eh, bi ihanet edersen bu kankalýðýmýza, çekeceðin var!”

Cemal, elini uzattý. “Çak…”

Hülya, onun eline çaktý. “Çak…”

Birden, dýþ kapýnýn kilidinin kurcalanmakta olduðunu duyarak irkildiler. Cemal, salon kapýsýndan antreye baktýktan sonra dýþ kapý kolunun zorlandýðýný fark ederek hýzla odasýna koþtu; elinde tabancayla döndü. Silahýn aðzýna mermi sürerek salondan antreye, dýþ kapýya yöneltti. Hülya, Cemal’in elindeki silaha baka kaldý.