Hülya, Cemal’in odasýna doðru seslendi. “Kanka! Haydi!”
Cemal, odasýndan giyinmiþ olarak çýktý.
“Çoktandýr hazýrým ben. Senin seslenmeni bekliyordum.”
Onlarýn gürültüsüyle uyanan Halil, yattýðý yerden doðruldu. “Okula mý?”
“Evet.”
Halil, “Beni de rektörlüðe atýverin,” diyerek kalktý.
Banyoya gittikten az sonra elindeki bir havluyla yüzünü kurulayarak çýktý, geldi, elindeki havluyu çekyatýn üstüne býrakarak giyinmeye baþladý.
Hülya, onun býraktýðý havluyu alýp banyoya götürdü.
Halil çantasýndan çýkarttýðý kravatý özenle baðladýktan sonra gömleðinin yakasýna geçirdi.
Cemal, ona, “çok resmi giyindin gakkoþ, hayýrdýr?,” diyerek takýldý.
Halil gülümseyerek, “adam sanmalarý için,” dedi.
Topluca, evden çýktýlar.
*
Araba, evin önünden hareket ettikten sonra, Cemal, vakit geçirmeden bir kaset taktý araba teybine. Çalmaya baþlayan þarkýnýn sesini iyice yükseltti, kendisi de eþlik etmeye baþladý.
Halil ile Hülya, onun gamsýz tavýrlarýný kýnayan birer acý tebessümle bakýþtýlar.
Seyrek trafiðin içinde hýzla ilerleyerek Anadolu Üniversitesinin Yunus Emre Kampusuna girdiler.
Cemal, teybi kapattý.
*
Halil Kaya, rektörlük binasý önünde arabadan inerek, doðruca SBF Dekanlýðýna gitti. Rahmetli Nezih Al’ýn yardýmcýsý iken SBF dekanlýðýna vekaleten atanmýþ olan adam, bilindik kibri ve riyakarlýðý ile Halil Kaya’yý karþýsýnda konuþturmadý bile; onu münhal kadroya atama yaptýðýný söylediði rektöre yollayarak baþýndan savdý.
*
Anadolu Üniversitesinin rektörlük binasýnda, rektörün ofisinde, sekreter bayan, karþýsýnda dikilen Halil Kaya’yý, rektörün odasýna yönlendirerek, “rektör bey seni bekliyor. Girebilirsin yanýna,” dedi.
Halil Kaya ona teþekkür ederek, rektörün kapýsý önüne geldi. Deri kaplý kapýyý týklatarak, kapýya kulaðýný yanaþtýrdý ve içerden ‘gel! komutunu beklemeye baþladý. Biraz bekleyerek, beklediði komut gelmeyince ikinci defa kapýyý týklatarak, kulaðýný kapýya yanaþtýrýp gene beklemeye baþladý.
Sekreter, masasýnda baþýný kaldýrarak Halil Kaya’ya merakla baktý. Oðlanýn ‘gel’ komutunu beklediðini anlayarak, “Kapý ses yalýtýmlý… Ýçerdeki sesi duyamazsýnýz. Telefonda gelsin dedi ya?… Girin, girin…” diyerek müdahale etti.
Halil Kaya tereddütlü kapýyý açtý.
Rektör masasýnda, burnunun üstünde düþecekmiþ gibi duran yakýn gözlükleriyle, üst üste duran birkaç klasörün arasýnda dolaþarak bir þeyler incelemekteydi.
Halil Kaya, araladýðý kapýdan önce kafasýný uzatýp bir baktý, girip girmemek arasýnda tereddüt ederek az bekledi. Onun çekingen tavrýný gözlüklerinin üstünden gören rektör baþýný kaldýrarak, “Girin, girin…” diye seslendi.
Halil Kaya, girdi, kapýyý kapattý. Rektöre doðru yaklaþtý. “Ýyi günler, efendim!” diyerek adamý selamladý.
Rektör, “Size de…” diyerek Halil Kaya’yý tepeden aþaðýya iyice inceledi. “Siz, þu, rahmetli Nezih’in doktora öðrencisi olan delikanlýsýnýz her halde?”
“Evet efendim.”
Rektör, masasý önündeki koltuðu gösterdi. “Gelin, oturun þöyle.”
Halil Kaya, gitti, gösterilen yere iðreti oturdu.
Rektör, üzüntülü mimiklerle, “Hocanýn baþýna gelen elim kaza hepimizi çok üzdü,” diyerek bir süre sustu, sonra, “cenaze töreninde var mýydýnýz?” diye sordu.
“Yoktum, maalesef. Ayvalýk’ta idim efendim. Hocamýn vefat ettiðinden, televizyonda gösterildikten sonra haberim oldu.”
“Daha önce duymadýnýz mý?”
“Yok. Maalesef, duymadým.”
Adam, riyakarlýk kokan bir üslupla, “Allah nur içinde yatýrsýn. Çok kýymetli bir insandý…” dedi. Sonra konuyu deðiþtirerek, “Siz, niçin gelmiþtiniz?” diye sordu.
Halil Kaya, içinden, “sanki dekan yardýmcýsýndan duymadý da, ne için geldiðimi…” diye geçirdi. “Rahmetli hocam, yardýmcý doçentlik için atanacaðýmdan bahsederek, buraya gelmemi tembih etmiþti, ama sayýn dekan yardýmcýmýz ile görüþtüðümde, münhal yardýmcý doçentlik kadrosunu zatýalinizin baþka birini atamak suretiyle doldurduðunuzu, benim atamamý iptal ettiðinizi söyledi.”
“Doðru söylemiþ.”
“Ama efendim, Nezih hocam demiþti ki…Mayýs ayý sonunda gel de iþbaþý yap, demiþti bana…”
“Nezih hocan, bana bir þey söylemedi. Ben de baþka bir öðrencinin müracaatýný deðerlendirerek atamasýný gerçekleþtirdim. Senden haberim bile olmadý. Kýsmet deðilmiþ. Kusura bakma.”
“Estaðfurullah efendim. Bu durumda benim iþimin olmayacaðý anlaþýlýyor.”
“Öyle…”
“Peki… Yapabileceðim bir þey yok. Müsaadenizi isteyeyim ben, öyleyse…”
“Öyle. Güle güle!”
Halil Kaya kalkarak kapýya gittiðinde, rektör arkasýndan seslenerek, “Milli Eðitim Bakanlýðýna, öðretmenlik için müracaat edersin. Atamaný yaparlar bir liseye,” dedi.
Halil Kaya, bir karþýlýk vermeden kapýyý açýp çýktý