kalabalýklarý kovdum cennetimden
o yalandan hurilerin sivri meme uçlarý size kalsýn
ben yokum oralardaki fuhuþta
sen tenimdeki yaraya nasýl bulaþýp kalabilirsin
ey adý cellat olan

kanýmda soylu bir zamanýn en azgýn ýrmaklarý çaðlarken
itlerin gürültüsüyle uyandýramazsýn içimdeki tanrýyý
kendine sokak arayan bir gezginim
sizin aylak zamanlarýnýzdan uzak bir masum cehennemdir benim þehirlerim
acýnacak bir yaný býrakýlmamýþken gözyaþlarýnýn
kapý eþiklerine þeker torbalarý yerine insan kafalarý býrakýlýyorsa þafak sökmeden
gidiyorum....
yumruklarla kovulduðum o köhne evin avlusuna
ve taþlarý hep kendime atýyorum
adý cellat olan bu çaðýn tüm küllerini býrakýp sahil meltemlerine

sen sus ben yazayým biraz
ey kendine tüm kuyulardan sað çýktýðýný anlatan adam
yalansýz oturduðumuz sofralarda su niyetine bize kan içirmiþtin
bu sokaklara uðrama bir daha
sen öldün cellat
menekþe gözlü çocuklarýmýzýn ürkek ceylan misali kalbinde
eðlencelerinde gülüþmeli gecelerin
saklý bahçelerde kaybolmuþlarýn isyanýyla öldün sen

göm artýk kendini
bize hiç göstermediðin sabaha




SARP ÖZDEMÝR