Ayaða kalkarak uzunca gerindi. Bir saat kadar çömelmiþ vaziyette durduðu için bacaklarý karýncalanmaya baþlamýþtý. Tenini yakan güneþ ýþýnlarý yüzüne doðru esen serin rüzgarla biraz olsun etkisini kaybediyor ,terlemesine izin vermiyordu.
“Þimdi ne yapacaðým ki” diyerek iç geçirdi.
Cebinden cep telefonunu çýkararak , rehberde “aþkým” yazan kayda dokundu. Telefonu, ekranýnda “aþkým aranýyor” ibaresini görünce hemen kulaðýna götürdü. Ýçi bir an neþe ve umutla dolsa da santral den gelen “aradýðýnýz kiþiye ulaþýlamýyor” uyarýsý ile yeniden karanlýklara gömüldü. Baþýna gelenleri anlamak istemeyen bir çocuðun edasý ile “Niye gittin ki. Ne kadar mutluyduk,” diye iç geçirdi.
Gök yüzünün kýzýla çaldýðýný fark ettiðinde saatine baktý. Saatin beþ olduðunu gördüðünde “Vay anasýný” diyerek iç geçirdi. Altý saattir ayný yerde kök salmýþ gibi durduðunu o zaman fark etti. Gitmesi gerektiðini bilse de, gitmek istemiyordu. Ellerini beline götürdü ve derin bir nefes aldý.
“Þimdi ne yapacaðým ki”
Ýlk tanýþtýklarýnda ne kadar da genç olduklarýný hatýrladý. “Üstünde yeþil bir hýrka vardý,” diyerek iç geçirdi. Bir ay dolaþmýþlar, sonrada aþýk olmuþlardý. Her günü birlikte geçirirler, evlenecekleri günün hayalini kurarlardý. Hatta bazen, doðmamýþ çocuklarýný nasýl yetiþtirecekleri konusun da kavga bile ederlerdi.
Bir insanla çok seviþince onun kokusunu ezberlersin. Ve o koku senin ruhunun bir parçasý, bedenine nüfus eden , baðýmlýlýk yaratan eroinin olur. Ýþte artýk yanýndaki o kýzý öpmez, koklar olmuþtu. O koku olmadan yaþayamayacaðýný iyi biliyordu.
Üniversite biter bitmez askere gitti. Onsuz günler çok zor geçse de asker den döner dönmez evlendiler. Artýk sonsuza kadar birlikte olacaklarýndan emindi. Karýsýnýn tuhaf huylarýný da evlenince öðrendi. Dört sene sevgili olarak yaþalar da, bu genç kýzýn yalnýz kalmaktan ve karanlýktan korktuðunu, onunla ayný evde yaþamaya baþladýðýnda gördü.
Hani derler ya , “insan baþýna gelecek kötülüðü hisseder” iþte bu düþüncenin tamamen palavra asparagas bir inanýþ olduðunu artýk biliyordu. Çünkü o gün güneþli güne uyandýðýnda çok mutluydu.
Hatta gün içinde iþleri de gayet iyi gidiyordu. Kendisini arayan polis memuru nun araba çarptýðýnda karýsýnýn acý çekmeden ,orada hemen öldüðünü duyunca bile, birileri tarafýndan iþletildiðini zannederek ilk baþta gülmüþtü.
Ama þimdi buradaydý iþte. Karýsýnýn mezarýnýn karþýsýnda. Artýk eve gitmesi gerektiðini bilerek ve hiçbir yere gidemeyerek duruyordu. Mezara bakýp “Niye gittin ki sanki. Biraz daha dikkatli olamadýn mý” diyerek sitem etti. Tekrar karýsýný aramak için telefonu eline aldý. Mezara bakarak telefonu kulaðýna götürdü. Ama yok. Yine santral “Aradýðýnýz kiþiye ulaþýlamýyor” diyordu.
Yalnýzlýktan ve karanlýktan korkan karýsýný mezarda býrakmak istemese de , artýk yorulmuþ ve eve gitmek istiyordu. Kendisini ilk defa karýsýna sýrt çeviriyormuþ gibi hissetti. “Erkek adam kadýnýný korur” diye ortalýk da dolaþan biri için mezarda yatan karýsýna sýrt çevirmek biraz ironik olmuþtu. Ama anlamýþtý ki hayat erkeklik yapýlmayacak kadar kahpeydi.
Kokusunu özlediði karýsýna dönerek son kez mezar taþýna baktý . “Elveda caným”


Mehmet Burak Yüksel