çocukken allah'a inanýrdým. çünkü annem, ailem,akrabalarým, çevrem kýsacasý herkes allaha inanýrdý. herkesin inandýðý bir þeye çocuk olduðum için ben de inanýrdým. büyüdükçe, aklýmý kullandýkça, sorguladýkça, araþtýrdýkça çocukken inandýðým allah'a inanmamaya baþladým.
allaha inanan insanlara neden inanýyorsunuz diye sorduðumdaysa hiç bir zaman mantýklý cevaplar alamadým. çoðunlukla aldýðým cevaplar þu þekildeydi; "tövbe tövbe allaha inanmasak yanarýz", "allah vardýr çünkü kuran da yazýyor"," allah yoksa bizi kim yarattý.."
tarih boyunca ìnsanlar sürekli bir þeylere inandýlar; þamanlara, heykellere, güneþe, ateþe, ineklere vs...inanmak zorundalardý çünkü ölümü baþka türlü açýklayamazlardý. ölümü daha kolay göðüslemek için türlü türlü hikayelere inandýlar.
günümüzde insanlarýn bazý gerçeklerle yüzleþmesi gerekiyor. bunun için biraz cesaret yeter. hayat cesaret oranýnda özgürleþir. yoksa her zaman korkarak, ezilerek, kullanýlarak gerçeklerden uzak karanlýklarda yaþamaya devam ederiz. hayatýmýzýn kontrolünü ele almak istiyorsak cesaret ve akýl yeter, kanýmca.