Kirli, yorgun bir gün daha tamamlanýyor. Farklý anlamlar taþýyabilirmiþ günün getirdikleri. Saðanak yaðmuru egzoz ve homurtulara karýþarak, evinin yolunu tutan benim gibilerin keyfini kaçýrmaya güç yetiremeyince anladým bunu. Derin bir nefes çektim ciðerlerime. Uzak dað yamaçlarýndan rüzgârýn taþýdýðý topraðýn kokusunu aldým. Gelecek yýlýn bereketli yaðmurlarý öncesinde sallanan onca çapa darbesi ve týrmýkla kabartýlan tarlalardan kopup gelmiþ alýn terinin ýslaklýðýný taþýyordu.
“Ah ” dedim kendi kendime. Kaz Daðý’nda olacaktýn þimdi, süzülecekti bakýþlarýn aþaðýlara. Gri bulutlarýn yýrtýldýðý açýklýktan körfezin kývrýmlarýný görecektin.
Yolun karþý yakasýna geçiyordum, zemine yayýlan fren sesiyle irkiliyorum. Çýkýntýlý bir balkonun altýnda, branda beziyle örtülü köþe baþlarýndan uzanan kollarýn parmaklarýn hedefindeyim þimdi. Yerde paltoma sarýlý, aracýn tekerine doðru öylece bakýyorum. Vücudum tek parça. Doðruluyorum çok þükür. Bir þeyim yok gibisinden iþaret ediyorum bekleþen kalabalýða. Çocuðunu çekiþtiren kadýnlar geçiyor yanýmdan. Sonra diðerleri. Uzaklaþýp gidiyorlar tek tek. Sýrýlsýklam tepeden týrnaða ýslaðým. Soyunsam oracýkta. Çýkarsam üstümü baþýmý soðuk bu denli yapýþýp kalmayacaktý tenime.
     
Arabanýn birinin camý açýlýyor önümden geçerken. Özür dileyebilirdim yaklaþarak.
Uygunsuz anlarýmý kollarcasýna karþýmda beliriveren tanýdýklardan biri deðilse eðer. Karþýsýnda küçültmezdi beni söyleyecekleri.

Kýrýk döküklük var dilime düþenlerinde. Tekrar denemeliyim. Sorun seçtiklerim olabilir. Hafýzam. Dur bakayým. Zorluyorum, ama… Sözcükler, derinlere inmiþ gibi. Çýkarabilseydim. Soðuktan dilim de tutulmuþ olabilir. Az sonra kalmaz bir þeyciðim. Evet evet.
Yere yuvarlanmýþtým. Bunu nasýl düþünemedim. Kanayan yerim yok ki. Çarpma derinde eser býrakmýþtýr belki. Yolunda sanýrdýn her þeyi ama içten içe kanayabilirdi damarlarýn.

Kas dokusuna sýzar pýhtýlaþýp kalýr orada. Aðrýdan kývranýr durursun. Isýtýlmýþ tuðla vurmak sancýyan yere, iþe yaramayabilir. Pýhtý beyninin kanallarýndan birini týkamýþsa en iyisinden inme iner ki þükür etmen gerekir bu durumda. Soðuktan benimkisi. Evet, evet.
     
Bir baþ ön koltukta geri çekilirken þoför direksiyona eðilip sesleniyor, yardýma ihtiyacým olmadýðýný söylüyorum ona. Kadýn olan konuþuyor bu kez. Sýcacýk nefesi yüzümdeyken aradýðým cümleler dökülüyor aðzýndan. Yaðmur kumral saçlarýný ýslattý. Kývrýmlaþan yerinden damlamaya baþladý. Hareketleneceði sýra egzozuna yüzümü çevirdim. Benzin kokusuna hala bayýlýyorum.
Güneþ altýnda uzunca kalmýþsa ekmek teknemiz bizimkisi meþin koltuklarýnýn kokusuyla çýkardý dýþarý. Sanýrým rahmetliyi hatýrlatýyor.
Zeus Altarý’ndaki rampada ressamýn biri durmamýzý istemiþti de durmuþtuk. Þovalye miymiþ neymiþ, o þeyle binmiþti araca. Resim çizmeye yararmýþ. Meraklandýk, açtý gösterdi. Kar yýðýný içinde tüyleri fýrça gibi dik dik duran donmuþ bir çoban köpeðini çizmiþti. Balýkesir’de “ Mor Adam” diye bilinirmiþ.

Limandan tanýdýk birkaç kiþi oradaymýþ meðer. Tiz sesiyle, kahkahasýyla. Evet bu o.

“ Patron, sen ha,” dedim.
“ Ben ya. Yürümeyi de unutmuþsun görmeyeli.”
“ Dalgýnlýk iþte!” dedim omuz silkerek.

Karanlýk çökmüþ, sokak lambasý patronun öteden beri týraþ etme gereði duymadýðý baþýna ýþýmýþtý ilk. Ya da bana öyle gelmiþti. Bilemiyorum. Gün bitmiþti.