Yürüyorum yalýnayak
Hava buz gibi kesiyor bedenimi
Tren vagonlarýna takýlýp kalýyorum bir süre
Ýnsanlarýn bakýþlarý arasýndan sýyrýlýp sürükleniyorum kokunun sindiði her köþeye
Bu puslu ve ayaz gecede
Sana dair bir ses, bir nefes arýyorum umarsýzca
Rüzgarda dalgalanan saçlarýndan dökülen siyahýn rengi daðýlýyor gözbebeklerime
Sadece hayallerimde benim olan sana tutunuyorum
Ýçimi ýsýtan varlýðýn unutturuyor bir an yokluðunu
Öylece kalýyorum…
Yanaklarýmdan süzülen yaþlarýn verdiði ýslaklýkla üþüdüðümü hissedip
Tren görevlisinin bilet kontrolü yapmak için vagonlar arasýnda baðýrmasýyla kendime geldiðimde,
Gitmemem için yalvaran bakýþlarýnla karþýlaþacaðýmý düþünemedim…
“ Dilerim mutlu olursun” temennilerinden sonra nerden aklýma gelirdi ki aðlayan gözlerinle karþýlaþacaðým!!
Þimdi söylesene; hangimiz suçluyuz?
Ve söyle hadi,
Kýrgýn ve piþman bir yürekle ardýmdan çaresizce bakarken
Gönlüm sensizliðin matemiyle nasýl baþa çýkacak?
Artýk olmayacaðýn düþüncesiyle yaþamayý becerebilir miyim?
Baþka gözlerde rüyalara dalabilir miyim ki?
Bu doludizgin yaþadýðým sevdayý kalbimden arýtabilir miyim?
Söyle, hadi sen söyle…