Doðumumdan çok önce lanetlendi adým, bütün harfler öfkeliydi doðumuma. Belki de bu yüzdendi kelimelere düþkünlüðüm, yazdýkça eksiliyordu sanki harflerimin öfkesi. Önce adým, sonra içim. Oysaki koca bir yanýlgýydý bu, kendimi kandýrýyordum. Yazdýkça daha çok öfkeleniyordu kelimeler ve ellerim kanayan yaralara daha çok sebep oluyordu. Kan yazýyordum, cinayet kokuyordu cümlelerim.

Bütün kadim dinlerim sýrt dönmüþtü inançlarýma. Bütün dinleri ve Tanrýlarý öptükten sonra Tanrýsýzlýðý seçtim, inançlarýmý yok ettim tüm dinlere. Hiç azalmadý lanetim, hoyratça hýrpalandýðým aþk suskunluðu gibi ruhumu terk etmeye kýyamadýlar belki de. Günbegün ekleniyordu ölümlerim bedenime ve eksildikçe daha çok artýyordu öfkem. Canýmdan can suyundan kan gidiyordu, etim acýyordu Tanrý’nýn verdiði (bahþettiði) ölümlerle. Zamanýn topraða karýþtýrdýðý bedenlerin üzerine iþleyen acýlar çarpýnca gözüme cam kýrýklarýyla doluyordu beynim. Aðzým, burnum kan içinde bölünüyor aný dilimi.


“Aþk” diyor þair yüzüme baðýra baðýra aþk diye inildiyor. “Seversen daha çok bölünürsün ve son bulur lanet” oysa ki oluru olmayan bir yalan olmuþtu aþk gözümde. Sevmek daha çok karalýyordu doðrularýmý. Tanrý kýlýyordum âdemoðlunu ve sonsuzluk eðrisinde yükselip duruyordu ruhlarý. Güçlerinden habersiz soldurmaya devam ediyorlardý denizin rengini. Saat gece 12.00, Sevmeðe tahammülü olmayan Adem’e Havva olmak telaþýnda duruyor saat.


Lanetlendi adým, aþka bile... Adýmýn anlamý yok kimliklerde, adýmýn rengi yok gözlerde. Sevdikçe sevginin tozlarýna bölündü ruhum. Ne Adem ne de Havva böyle bir bedel ödedi siteme. Onlar cennetten kovuldu, ben her yürekten ve sevgiden yalýn ayak sürüklenircesine gönderildim. Kabil, Habil’e vurduðu býçak darbesinde bile ödemedi böyle bedel. Kabil’in eli kan, gözünde tutku…


Bölündü gece, söz kýrýldý aðýzdan, kana bulandý soluðum. Diþime düþtü keder, içime iþledi. Yandý soluðum, kesildi ümitlerim. Tanrým bu nasýl keder, bu lanet neden? Ýsa gerildiðinde çarmýha omuzlarýna yazýldý adým, asýrlar öncesinden karalandým huzur listesinden. Doðumum günüme keder, günüme hasret…


Zulmüne bin minnet dedim Tanrý’nýn, o ölümü verdi ellerime. Büyüdü kayýplarým… Söz eðdim acýsýna aþký attý kalbime, eridim ateþiyle âdemoðlunun. Havva ölmüþ müydü eline eli deðen Adem’e. Tanrým bu lanet aðýr geliyor ismime. Adým öldürüyor cismimi, kirleniyor düþlerim. Benim kadim dinlerim, aþka iþlediðim âdemoðlum kurban edin beni zulme ki son bulsun damarlarýma kazýnan lanetime. Eðilmesin baþým aþk ile dolan ellerime.