Mehmet AVCI
DÝPSÝZ BÝR KUYU


Yusuf misali dipsiz bir kuyuya atýlmýþým.Tükeniþimi bekliyorum oracýkta.hayatýn tüm kahpeliklerinden kurtulmuþ,kaderin gölgesine sýðýnmýþ,bir umut ýþýðý arayan gözlerim son bakýþlarýný üzerime dikmiþ.Pasaklý halim,pörsümüþ bedenim ve bitmekte olan direncimle çýrpýnan ben'le baþbaþayým.

Takati kalmayan ellerim hafifçe okþuyor baþýmý.Beni benden alan amansýz sevdamýn hayal kýrýklýðýdýr beni kahreden.Yaþarken teneþire uzanmýþ bedenim.Yüzümde morg donukluðu buz tutan kalbim sevgiyle açýlmayý bekler.Ürkek bedenim, titreyen sesim son bir solukla çýrpýnan kalp atýþlarým.Bitmek üzere olan bir mum'un son havliyle parlayan bir ýþýðý gibi yüreðimi aydýnlatýyor düþlerim.Ey firari sevgili ! kalbinin kuytusundayým.Yaþ kalmayan gözlerim çöle dönmüþ.Aþk suyuyla dirilt beni. Gönül ipinden bir ip sarkýt bana.