Doðru ama kaç tane?

Hepbir seçim yaparýz; doðru veya yanlýþ. Gerek kendi yaþantýmýzda gerek insanlarla, çevremizle olan iliþkilerimizde. Bazen doðru tektir bazense çok olur ama biz göremeyiz ki en kötüsü de budur bana kalýrsa

Ýlkokul günlerim gelir aklýma. Öðretmenlerimin anlattýklarý ve anlatýlanlar bitince sorduðum soru “Ama öðretmenim þöyle de olamaz mý?” ve öðretmenlerimin klasik cevaplarý: “Tabi olabilir ama seninki kulaðý böyle deðil de þöyle tutmak” ve cevabým: “ Sonuçta ikimiz de kulaðý tutmuyor muyuz? ” ve sessizlik… Ýkimiz de ayný sonuca varýyoruz ama farklý farklý yollardan. Doðru tekti ama ona ulaþan yol çoktu. Aslýnda benim için büyük bir dersti bu, basit bir ilkokul probleminin çok daha ötesindeydi. Karþýma daha nice sorular, sýkýntýlar çýkacaktý ama çözümü çoktu. Bana düþense çözümü aramaktý, yýlmamaktý.

Daha kötü olansa doðrularýn birden fazla olduðu ama görülemediði durumlar. Bunu ilkokulda deneyimleme fýrsatým pek olmadý tabi. Ama insanlarý tanýdýkça fark ettim; özellikle de ikili iliþkilerde. Ön yargýlý, kesin yargýlý davranýlan her an daha da görünmez oluyor doðrular. Bu kadar ön yargý gerekli mi gerçekten? Bana kalýrsa pek deðil. Çünkü her ön yargý bir insaný tanýmaktan/dinlemekten/ondan bir þeyler öðrenebilmekten ve ona bir þeyler öðretebilmekten uzaklaþtýrýyor bizi.

Hayatta doðrular çok, onlarý yakalamaksa çok da zor deðil