Hep baþkalarýnýn hikayesini okursunuz. Peki ya bir gün, okuduðunuz hikayenin kendi hikayeniz olduðunu anlarsanýz sonunu okur musunuz ? Ya da sonu tekrar yazmak için mi uðraþýrsýnýz ? Ýþte bu böyle bir hikaye.
Uzun zamandýr hayalini kurduðu, onunla yatýp kalktýðý, ama görünmeyen ve dokunulmayan bir isteði vardý. Ne daha çok para, ne de daha güzel bir yemek takýmý idi isteði. Sana baðlý olmayan istekler, baþkasýnýn eline bakan isteklerdir. Onlar, hep daha beklenti dolu olmuþtur. Hayatým boyunca, karþýma, sürekli, benden kaynaklý sorun çýkarmasýný istedim tanrýdan. Çünkü, öteki türlüsünü, nasýl çözeceðimi, bir türlü kestiremiyordum.
Þans eseri tanýþtýðý kocasý, kendi halinde, yakýþýklý, halim salim, bir askerdi.. Ýlk evlendiklerinde, sahanda yumurta yemeðe, Eminönü’ne gittiklerini anlatýrdý, kadýn ara sýra. Konuþa konuþa gidip dönerlermiþ yuvalarýna. Ýlk tanýþtýðý ve çýktýðý insanmýþ ikisi için de ikisi. Gazeteye yazýlan muhabbet mektuplarý, çok gelince, ilk defa, arkadaþýnýn hatýrý üzerine, böyle bir þey yapan kadýnýn mektubu, hayatýnda kendine gelen mektuba, aþýk olacaðýný aklýna bile getirmeyen, bir adama rast gelince, bu da senin olsun dendiðinde çizilmiþ kaderleri. Ne barda, ne okulda, ne de sinemada ya da parkta. Kaderin, birbirine uygun olacaðýný düþündüðü bu iki insan, soluðu nikah dairesinde almýþlar. Yarým günlük geçirilecek bir zaman için, askeri okuldan atýlma pahasýna katlanýlan otobüs yolculuklarý, sayfalarca saman kaðýtlara yazýlmýþ mektuplar ve sonradan renklendirilmiþ bir vesikalýða bakarak, hayal edilen onca büyük dünya, kýsa bir zaman sonra unutulmuþ, ikisinin bile sýðamayacaðý bir hal almýþ.. Neden sorusu, kimse tarafýndan sorulmamýþ. O kadar çok þikayet dile gelmiþ ki, zaman içinde iki tane çocuðun, bu konuda ne düþünmesi gerektiði bile unutulmuþ. Çocuklar þu sorudan nefret ederler sadece, sen en çok kimi seviyorsun bakayým ? Babaný mý anneni mi ?
Evlendikten hemen sonra, gidilen Kýbrýs Barýþ Harekatý, baþlangýç noktasý olmasa da sebebiyete yuva kurmuþ. Bu arada, sorgusuz, sualsiz çocuklarýný büyütmeye çalýþan bir kuþ misali, didinip durmuþ ana kuþ. Bir süre sonra, çocuklar kendi ihtiyaçlarýný, kendi karþýlamaya baþlayýnca, kadýndaki huzursuzluk ayyuka çýkmýþ. Yetmiyormuþ ama ne. Bunun adý hala koyulamamýþ. Para, sevgisizlik, ilgisizlik, hoþgörüsüzlük, saygýsýzlýk, belki de tüm “sýzlý” kelimeler. Bu “sýz”larýn üstüne kurulan çadýr bir süre sonra kadýndan baþka hiç kimseyi içine almaz olmuþ, ne kadar içi büyüse de. Tüm bunlarýn, bir baþlangýç noktasý olmalýydý. Öyle ya bitiþi olan her þey gibi.
Adam, kendisine bir þey sorulmasýndan pek hoþnut olmayan bir tavýrla yaklaþtýðýndan, genelde çocuklar anne ile irtibat kurar. Ancak, para gereksinimi iþlerinde baba bilgilendirilirdi. Ama buna babanýn razý geldiðine þüphe yok. Çünkü iki çocuklu bir ailede, bu kadar az bir zaman, ailesel mevzularýn beraber konuþulmasý baba tarafýndan þüphe ile karþýlanmalýydý. Ama karþýlanmadý.
Gel zaman, git zaman sabýrsýzlýklar, eleþtiriler, uyumsuzluklar, geçimsizlikler o kadar doðal bir hal aldý ki, bir süre sonra bunun normal olduðu zannedildi. Sanki etraflarýnda, herkes bu þekilde hayatýný sürdürmekte idi. Geçmiþ kaynaklý sorunlar, geleceðe yansýmýþ, parlak bir aynadan, gözlere girmeye baþlamýþtý. Bu, sessizlik yaratacaðýna kaçýþý hýzlandýrdý.
Vücutlarý bu ortama, onlar kadar alýþmadýðýndan kadýn, bir süre sonra, kocasý istese de bir yerlere götüremeyeceði bir hastalýða tutuldu. En azýndan, tekerlekli sandalye ile hastane ziyareti dýþýnda. Uzun bir süredir, zaten sanal olarak, anneyi, çocuklarýna emanet etmiþ adam için, aslýnda tek bir þey deðiþmiþti sadece. Artýk kendisine cevap verecek, tenkit edecek biri kalmamýþtý. Seyrederek, bütün bunlara katlanma eziyetine uzun süre dayanamadý zaten kadýnda. Baba yerinde kalmýþ uzun bir süre daha yaþamaya mahkum edilmiþti, adeta acaba hala tekrar yazabilir mi diye sonunu.
Çocuklarýmýza, verilen sözlerin tutulmasýný öðretiriz. Ya da asla tutamayacaðý sözler vermemesini. Evlilik bir sözse, bu sözü hangi yetiþkin tutmak için yeniden yazýyor hikayesini ?