Geçtiðimiz aylarda, Necmettin Yalçýnkaya’nýn Ozan Yayýncýlýk’tan “12 Eylül’de de Çok Güldük Netekim!” adlý kýsa aný-öykülerini içeren kitabý yayýnlandý.

Necmettin Yalçýnkaya, 12 Eylül vahþeti nedeniyle, yurtdýþýnda yaþamak zorunda olan bir politik göçmen. Daha önce çeþitli internet sitelerinde yayýnlanan öykülerini kitap haline getirerek, yayýnladý.

Yalçýnkaya, 12 Eylül öncesi, lise çaðlarýnda bir genç. Doðudan Ýzmir’e göç edip yerleþen bir ailenin çocuðu olarak mahallenin gençleriyle birlikte devrimci savaþým içinde yer almýþ. Kitabýndaki öyküler, anýlardan yola çýkarak o günleri dile getiriyor. Birinci aðýzdan, tarihe gerçekçi bir not düþüyor yazar.

Anýlarýndan yola çýkarak yazdýðý kýsa öykülerini, rahat, içten, yalýn, mizahi bir dille yazmýþ. Bu öyküler aracýlýðýyla, “Ana” tiplemesi ekseninde, 1975-1980 arasýnda, devrimci kanatta yer alan gençliðin bir bölümünü anlatýyor. Gençlikteki saf, naif, ateþli, coþkulu inancý, sosyalizmi öðrenme çabalarýný, yapýlan hatalarý, yanlýþlarý, doðrularý abartýsýz. nesnel bir gözle aktarýyor.

Ana, Nasrettin Hoca’nýn torunu sanki. Gençlerin hatalarýna, halkýn anlayamadýðý yaklaþým ve davranýþlarýna Hocavari þakalarla, kimi zaman öfkeyle ama sevecenlikle yönelttiði eleþtirileri gülerek okuyoruz. Gençler mi?... Ah, gençlik iþte ne olacak… Elbette gülüp geçiyorlar, bildiklerini okuyorlar.

Aile içi iliþkilerde, büyük kente göçle gelmiþ, bir ucu Anadolu’ya uzanan, o yýllardaki sosyolojik yapýyý da gözlüyoruz bu öykülerde.

Ana, aile birliðinin temeli, direði pekçok Anadolu kadýný gibi. Göçle gelip kentlerde üretime katýlýnca mayasýndaki özgüveni daha da yükselirdi o zamanlar kadýnlarýn. Örtünüp saklanýp, eve týkýlýp çocuk doðurmaya açýkça zorlanmazlardý þimdiki gibi. Ýþ bulabilen çalýþýrdý. Bu da kadýnlarýn toplumsal eþitsizlikleri algýlamasýnda kolaylýk saðlardý. Zeki bir kadýn ana. Kent yaþamý, onun cahilliðini, yaþamýn deneyimleriyle aþmasýna, kendine özgü bir bilgeliðe dönüþtürebilmesine neden olmuþ. Korkusuz, inatçý ama Anadolu köylüsünün bencilliði ve kurnazlýðýný da yitirmemiþ. Tehlike karþýsýnda, koruma ve tehlikeyi savuþturmada kullandýðý silahlar bencillik ve kurnazlýk. Ana; canlý, düþündüren, sahiplenen, koruyan, kollayan, sevecen, gülümseten ve güldüren bir tip bu öykülerde.

Yalçýnkaya ve Ana’sý, acýlý bir dönemin bir grup gençliðinin yaþamýndan ve iç dünyasýndan, birinci aðýzdan, gerçekçi, sevimli, hüzünlü bir kesit sunuyor bize. Özellikle dönemin acýsýný yaþamamýþ ama öðrenmek isteyen okurlara ve o dönemle özellikle baðý kopartýlmýþ sonraki kuþaklara bu dönemi, gülümseterek bazen de kahkaha attýrarak aktaran bir kitap “12 Eylül’de de Çok Güldük Netekim!” Okuyunca seveceðinizi umuyorum.

28.02.2013
Vildan Sevil