Uzun zamandýr suskunluklardan, konuþamamaktan ve aðýzdan çýkan sözlerin aðýrlýðýndan bahsedip duruyordum kýsa kýsa cümleler kurarak. Son olarak uzun bir cümle kurup hayata küsmeyi bir bakýma kendime dönmeyi bildiklerimi unutup unuttuklarýmý bilmemeyi öðreneceðim. Nasýl yapacaksýn diye sorarsanýz iþte onu daha kestiremedim. Azim diyelim bunun adýna kimilerinde var olan konuþma azminin karþýsýnda susma azmi. Hani demiþ ya Atalarýmýz duvarý azim deler diye bakalým benim hedefim sunta. Neden mi sunta? Belki artýk þöyle bir bakýnca dünyaya artýk insanlarý sunta gibi görmeye baþlamam beklide asýl neden. Üzeri cilalý bir tabaka içine bakarsan sýkýþtýrýlmýþ talaþ parçacýklarý. Neyse ya ortalýðý fazla pisletmeden susalým gitsin öyle deðil mi?
     Bir insan kendi olmaktan neden vazgeçer? Hani o bildiklerinin arkasýnda durmaktan sürekli doðrularý söylemekten yada ne bileyim doðru gördüklerini paylaþýp insanlarý yanlýþlardan kurtarmaktan neden vazgeçer? Aslýnda vazgeçtiði nokta karþýndakinin deðersizleþmesidir ve iþte bu noktada kelimeler tükenir ve söylenecek söz kalmaz. Susmak istersin ara ara söylersin susacaðýný susmak senin kendinle olan kavgandýr aslýnda ama bu kavgayý senin deðer verdiklerin anlamaz yada anlamak istemez. Ýþte o yüzden bazý suskunluklar baþkalarýnýn hayatýný serbest býrakmandýr. Senin özünde var olan geçmiþin acýlarýný bir baþkasýna yaþatmama isteðin son bulur bir noktada bakarsýn karþýndaki yüze aðzýndan çýkan kelimelere, sana hak verirken gözlerinden okursun “hayat benim hayatým, yaþadýklarýmla ve yaþadýklarýmla ve tüm yanlýþlarýmla ve doðrularýmla bu benim” der o gözler anlamazlýktan gelirsin önceleri ve sonra susarsýn iþte. Hatalar, yanlýþlar ve akýp giden zaman içinde bir yer tutma kaygýsýdýr aslýnda kimi zaman hayat ve sen bu hayatta var olamadýðýn yerlerde görmek istersin deðerli kýldýklarýný tüm çaban tüm amacýn azmin hayata tutunuþ sebebin budur aslýnda; bedenindeki son damla enerjiyi bile deðer verdiklerin için harcarsýn ama iþte amalara takýlý kalýrsýn. Kimileri için deðerli bir hediyesindir hayatýn onlara sunduðu, kimileri için bir abi kardeþsindir hep yanýnda olan, kimileri için dostsundur arkadaþsýndýr sýrdaþsýndýr ve seni deðerli kýlýp yüksek bir yere koyarlar lakin farkýna bile varmazlar o deðerli saydýklarýnýn zaman içinde tozlandýðýnýn unutulduðunun ve bir gün o yükseklerden atarsýn kendini aþaðýya paramparça olursun bir biblo misali içinde birikmiþ ne varsa saçýlýr etrafa ve hiçbir zaman toparlanamazsýn, caný yanar seni yükseðe koyanlarýn hemen üzerindeki tozu silip bir koþu bakkaldan aldýklarý Japon yapýþtýrýcýsýyla birleþtirmeye çalýþýrlar seni. Deðerini o zaman anlarsýn iþte 50 kuruþluk bir Japon yapýþtýrýcýsý kadarsýndýr. Neyse o deðer bile güzel gelir yorgunluklar olmasa insana ama dedik ya hayat bu ve zaman iþliyor lehimize iþte zamana kýzar kendine küsersin ve sen, sen olmaktan kaçar ayný bedende bir baþkasý gibi yaþamak için çýrpýnýrsýn.
     Anlamaya çalýþýrlar seni yahut anlamak isterler lakin ne zamanlarý yeter hayatýn bu koþuþturmasýnda nede bu yaþadýklarý doðrular içinde akýllarýna gelirsin. Sen sen deðilsindir artýk ama bunu senden baþkasý bilmez olur. Aslýnda hayatýn seni deðiþtirdiðini itiraf etmek zordur. Akýp giden zaman içindeki çýrpýnýþlarýnýn çaresiz kalmasý, kendi benliðinle olan ters düþüþlerinin içinde kendini tanýyamaman deðiþmektir aslýnda sana zor gelen ve deðiþimin içinde kendini tanýyamaman. Her geçen dakika her geçen saat ve her kaybolan gün yok oluþlara gebedir. Her gün batýmýnda senden gidenlere bakakalýrsýn ve her doðan gün artýk ýsýtmaz olur bedenini. Var oluþlarla yok oluþlar arasýndadýr bu gebelik ne doðmak istersin ne var olmak çoðu zaman nefes almak bile istemezsin. Sen kendini suçlarsýn seni bu hale getirenlerin tuzu kuruluðuna inat. Tek suçlu sensindir ve o suçun tek nedeni yüreðine doldurduðun “güven” denilen lanet olasý duygudur aslýnda. Seni var eden seni sen yapan ve gülümseyiþinin hayata tutunuþunun nedeni “ güven”.
     Güvenirsiniz, çevrenizi saran onca insana. Güvenirsiniz aðýzlarýndan çýkan her bir cümleye cümleyi kuran kelimelere ve her harfle. Ýnanýrsýnýz bir çocuk misali onca büyümenize raðmen inanmak istersiniz bir kere daha diye. Ve sonu gelmez bir kere daha ve bir kere daha. Sen konuþtukça vazgeçmiyorsun güvenmekten çünkü anlattýkça, anladýkça karþýndakini inanýyorsun. Beyninde insan motifleri oluþturuyorsun senin bildiðin senin inandýðýn motiflerde, ya sonra o senin emek emek dokuduðun motifler kayboluyor gözden. Sen kendinden utanýyorsun kendi benliðinden, emeklerinin kayýtsýz kalýþýndan ve sana söylenen yalanlarýn ortasýnda yalanlarla dolu bir hayat yaþamaktan. O noktada senin söylediklerin bile yalanlaþýyor, sen doðru söylesen de yalanlar kirletiyor varlýðýný. Sana verilen vaatlerin sahte cennetinde sen oyalanýrken o yalan cennetin þarabýyla sarhoþ olanlarýn sahte gülücükleri içinde kalýyorsun. Ve o sahte cennet seni senden koparýp alýyor. Susuyorsun, susmak istiyorsun kendine gelip son bir söz daha söylemek isteyecekken karþýna çýkan baþkalaþmýþ yüzler seni tekrar suskunluðun girdabýna mahkum ediyor. Sesin kesiliyor. Ve ilmik ilmik dokuduðun motifler yavaþça sahte cennetin Kevser ýrmaðýnda kayboluyor. Ýþte o noktada bedenini temizleyen Tanrýnýn haram kýldýðý þerbete bile düþman oluyor bedenin. Sen senden geçiyorsun, sen kendinden geçiyorsun ve sen baþkalarýnýn yüzündeki gülümseme ile mutlu olacaðýna inanan sen o sahte gülümseyiþler içinde yok oluyorsun.
     Oysa ne güzel söylemiþti Yýlmaz GÜNEY;
“Hayat bize mutlu olma þansý vermedi sevgili,
biz kendimizden baþka herkesin üzüntüsünü üzüntümüz acýsýný acýmýz yaptýk çünkü.
Dünyanýn öbür ucunda hiç tanýmadýðýmýz bir insanýn göz yaþý bile içimizi parçaladý.
Kedilere aðladýk, kuþlarýn yasýný tuttuk...
Yüreðimizin zayýflýðý kimi zaman hayat karþýsýnda bizi zayýf yaptý. Aslýnda ne güzel þeydir insanýn insana yanmasý sevgili...
Ne güzeldir bilmediðin birinin derdine üzülebilmek ve çare aramak. Ben bütün hayatýmda hep üzüldüm, hep yandým.
Yaþamak ne güzeldir be sevgili...
Sevinerek, severek, sevilerek, düþünerek...
Ve o vaz geçilmez sancýlarýný duyarak hayatýn...”
Nede güzeldir insanýn insana yanmasý. Anlaþýlan insan olamamýþýz diyorum kendimce. Biz yandýðýmýzý düþünsek de, ya yanamamýþýz, ya insan olamamýþýz yada yanacak insanlara denk gelmemiþiz. Ha üç beþ kiþi kaldýk türkü diyenler onlar hariç tabi bu kurduðum cümle yumaklarýnýn içinde. Üç beþ kiþi toplasan bir elin parmaklarý etmeyiz. “Sayýlmayýz parmak ile tükenmeyiz kýrmak ile taþramýzdan sormak ile kimse bilmez ahvalimiz…” ha birde “usludan yeðdir delimiz.” Deli miyiz? Ulu muyuz? Ýnsan mýyýz? Tartýþýlýr. Tartýþmakta bize düþmez zaten tartýþanlar tartýþmakta yalanlarýyla hayatýmýzý kirletmeyi devam etmekte. Kendi hayatlarýnýn çaðlayan þelalesinde bizleri yüreklerimizdeki güveni boðmakta.
     Bizi bizden uzaklaþtýrýp sonra karþýmýza geçip bizi sorgulayan yüzlerle geçen zaman içinde her þeyin sahtesine olan kavgamýz artýk kendimize dönüyor. Sahteleþiyoruz gün ve gün çevremizdeki sahtecilikler içinde. Sahte merhabalar, sahte dostluklar ve sahte umutlar ve sahte beklentilerle. Kendimizi kandýrmaya devam ettikçe sürecek beklide bu kargaþa ve bu kargaþa içinde kaybolacaðýz her doðan güneþin batýþýna kadar olan vakitte. Ve güneþin batýþýyla kaybolacak tüm yalanlar gecenin karanlýðýnda ve sahte gülücükler belli belirsiz bir sokak lambasýnýn aydýnlýðýnda göze çarpacak anlamsýzca.
     Tüm bu yok oluþ içinde bende geminin dümenini býrakýyorum artýk. Ne ilmek ilmek motif dokuyacaðým nede azgýn dalgalarýn karþýsýnda dümeni sýmsýký kavrayacaðým. Ha bir motif eksik ha bir fýrtýna fazla. Ha var olmuþsun yalanla kirletilen dünyada ha baðýrmýþsýn kýçýn yýrtýlana dek bir baþýna. Seni anlayan yoksa ve yüreðindeki deðer günden güne sana aðýr geliyorsa ha güvenmiþsin sunta suratlý varlýklara ha susmuþsun anlamlýca. Seni senden alanlara inat konuþmaktansa bu sefer susmayý dene dedim anlamlýca. Ve son bir cümle kuruyorum anlayanlara anmak isteyenlere son gücümü toplayarak belki bir isyan beklide tanýdýklarý son benliðimden kalan bir yakarýþla “Benden bu kadar “ diyorum. Ve bu insan kirliliðin inat susuyorum….