Þimdi seni nasýl daha az tanýdýðýmý anladým. Belki sen hiç fark etmedin bunu. Bakýþlarýndaki derinlik, sözlerindeki belirsizlik, sigaranýn dumanýndaki efkar, kadehi tutuþun, karþýmdaki hüzünlü duruþun. Nasýl da sakladýn asýl kimliðini sevdiklerinden, en çok da kendinden. Seni sevdiðimden olsa gerekti uzaktan seyrediþlerim. Sonunu tahmin ettiðim bir filmi izler gibiydim. Sessizliðimi duymayacak kadar saðýrdýn bana.

Elimden gelen ne varsa yaptým senin için. Her bir üzüntünü sevince çevirecektik ya hani senle. Birbirimize söz vermiþtik kaçmayacaktýk acýlardan. Yüzleþecektik en saf halimizle. Senin ani gidiþlerin benim hayal kýrýklarým oldu. Sessizliðine emanet ettin beni uzun bir süre. Seni arayacak gücü bulamadým kendimde. Biliyordum elbet bir gün geri dönecektim masumluðunu býraktýðýn yere. Sevgimi görmeye cesaret edemediðin zamanlarý özleyecektin. Umarým bir gün piþman olmazsýn yaptýklarýna. O zaman da ben gideceðim geride hiçbir aný ve iz býrakmadan kendimden. Bavullarý hazýrladým þimdi. Kapýnýn eþiðinde beni bekliyor. Geri dönüþ biletim yok bu sefer. Ardýmdan puslu gözlerle bakma lütfen. Yüzünü aynaya dön ve bir bak kendine.

Çoktandýr beni yitirmiþtin aslýnda. Göçüyorum sonsuza dek o ruhsuz yüreðinden.