Yolcu kalk yerinde, gitme vakti geldi.
Mezarýna topraklar serpildi
Dünya da senden yer gitti
Gelenler beddua etti. Gidenler dua…

Yolcu kalk yerinde
Bedenin soðudu, kefenin dikildi.
Hortlaklar mý seçildi dünya bahtýnda.
Sevenler mi sevildi aðaç yapraklarýnda.

Yolcu kalk yerinde
Baþka diyara uçma vakti geldi.
Teren siner-dendi, hava bunaldý.
Yoldu kalmadý, kalanlar günahkar eyledi.

Yolcu kalk yerinde
Sana bir bilet ayarlandý, salýn tam tamýna kafa yerinde…
Gözlerin açýldý kafan çarptý, uyku gemisi battý
Ölüm sarhoþluðu ensene tam yerinde çarptý.

Yolcu kalk yerinde
Ayaðýn buzlandý, nefesin kesildi
Gözlerin açýldý,
Uykun derindi.

Yolcu kalk yerinde
Sende hortlak misali yaþa,
Kimler bilecek hâþâ,
Sus! Ýnleme kendine, olursun kötü hane…

Yolcu kalk yerinde
Güzel amelden ölüm yapraðý seç
Tam derinden sakýn! Ufak yoldan binme trene,
Mahþer eylersin bedene…

Yolcu kalk yerinde
Günahý ters tepme, sevabý enseleme
Maziyi düþünme
Mazi seni unuttu bile…

Ey yolcu hadi kalk yerinde
Selan okunuyor, evlatlar aðlýyor, Topraktan minar’en yapýlýyor
Senden kefen… Kefene giren ben miyim?
Yoksa… Kefeni yaradan…

Hikmetullah Yetkin