Günlerden birgündü. Ben haysiyetimi son damlasýna kadar tüketmiþtim. Eleþtiriliyordum.
Tepki alýyordum.Yazýk bana; aynaya baktýðýmda kendimi göremiyordum artýk. Baþkalarýnýn
olmuþtum. Onlarýn kuklasýydým.Cümlelerimi uzatamýyordum. Bunlarýn hepsi geçiciydi, bir
tanesi dýþýnda. Eskiden aþka inanýyodum ben. Ta ki, anneme '' bir daha dünyaya gelsen, kiminle
evlenirdin? '' diye sorduðumda, ''bu asla baban olmazdý.'' yanýtýný alana kadar. Þimdi
cümlelerimi anlamlý hale getiren üç noktamý kaybettim ben. Artýk kimseyle konuþurken daha
güzel çýksýn diye ses tonumla oynamýyorum. Gün geçtikçe sesim gürleþiyor, alçak sesle
konuþmuyorum artýk. Eleþtiriyorum, tepki veriyorum.Çünkü dünya, evren ve ülke meseleleri
ilgilendiriyor artýk beni.Konuþurken lafý gevelemiyorum.Net sorular sorup, net
cevaplar bekliyorum. Hayýr öyle deðil, yerine, hayýr diyorum. Açýklamalarým sadece kendime
artýk. Çünkü ben açýkladýkça onlar daha fazla soruyor. Ömrümün sonuna kadar yalnýz yaþamayý
bir týrnak iþareti içinde kafamda besliyorum. Hiç kimseyi kaybetmekten korkmuyorum. Çünkü
zamaný gelince herkes gider. Ben gidenleri beklemek yerine hayallerimin peþinden koþmayý
tercih ediyorum artýk. Herkes yükseklerde gezebilir. Ama benim hayallerim suyun dibindiyse,
1 saniye bile düþünmeden dalarým. Çünkü hayaller, kaderi çizer. Ve sen. Eðer beni
eleþtireceksen, zekan ile benim saygýmý kazanmýþ olmalýsýn. Aksi takdirde, bir kulaðýmdan
girer, diðerinden çýkar bundan sonra.

Belina ÖZBEK