Herkesin mutluluðundan pay çýkarmaya baþladýðýnýzda aslýnda uzun süredir mutlu olmadýðýnýzý görürsünüz. Mutluluðu dýþarýdan takviye edilen amatem hastalarý gibi.
Ýçinizdeki eksiklik ya da kim bilir fazlalýk vücutta kendini hüzne çevirir. Melankolik kiþiler genellikle böyledir.
Sanýrým ben de böyleydim.
Hiç tanýmadýðým insanlarýn birbiriyle sokak ortasýnda karþýlaþmalarýný görünce mutlu olurdum. Ya da bir banka sýrasýnda ikinci bir giþe açýlýrken ki yüz ifadelerini…Garip ama öyleydi. Kendimi bazen bir jonglöre benzetirdim. Ýnsanlarýn mutluluklarýný yakalamaya çalýþýrken bir döngüye karýþýp yeniden baþa döndüðümü görürdüm.
Sanýrým bu beni üzüyordu.
Bazen yürürken –çoðu zaman- kendimi kendimle konuþurken bulurdum. Bu önceleri komik gelse de sonra aslýnda trajikomik bir durum olduðunu gördüm. Sanýrým ben yalnýzdým.
Bu beni insanlardan daha da soyutluyordu.
Yalnýz olmayý ben seçmiþim gibi davrananlar da vardý. Ama onlarý aldýrmýyordum.
Sanýrým bu iyi bir þeydi.
Ýnsanlarýn mutluluklarýndan pay çýkarmaya çalýþtýðýmý gördüðüm günden beri melankoliktim.
Hümanistlik diye düþünenler de var tabi ben pek ihtimal vermiyordum. Hümanizm önce kendini sevip mutlu görmekle baþlardý. Ya da öyle diyordu sadece Mevlana
Sanýrým ben böyle deðildim.
Ne zaman aynaya baksam geçici bir maskem olduðunu düþünür kendimi benimseyemezdim. Aynada görüneni sevmek kendini sevmemekten daha zordu. Ben de kolayý yaptým.
Bu beni üzmüyordu.
Mutluluk payýmý baþkalarýndan aldýðým günden beri baþkalarýna muhtaçtým.
Sanýrým muhtaçlýk kötü bir kelimeydi. Ben bunu öðreniyordum.
MERVE BAÐCI