Gittiðin yerde gördüklerin, gördüklerinden yanýldýklarýn var... Görmek, bir garip eylem! Kimi, bakar bakar göremez; kimi, bakar bakmaz algýlar. Aslýnda, her gözün bakmakta ki, meramý ayný olsa da, meramýndan anladýðý ayný olmasa gerek... Her duyunun hafýzasý var, diye düþünürüm. Duyulara ait hafýza, üstüne eklenenlere, heybesinden bir renk katar. Hani, “benzetmek” derler; duyunca, görünce, dokununca, koklayýnca, tadýnca... Duyular da, bildiklerinden –öncesinden- yola çýkarak anlatýr kendini.
Kimi insanlarýn, duyularýyla, yürekleri arasýnda, direk bir iletiþim olduðuna inanýrým. Öyle ki; bu insanlar, görmekle kalmazlar... anlarlar. Duyularýndan yola çýkarak (algýladýklarý her ne ise), kendi tanýmlamalarýný yapýp, bedenlerinin sol tarafýnda ki organa, iþlevinden baþka bir görev yükleyerek, hissederler. Böyle insanlar için “duyumsamak” kelimesi, içerdiði bütün anlamla birlikte, kendini aþar, (naçizane ifadem kabul buyurulursa) kimi zaman, manasýna az gelir.
Genel geçer, alýþýldýk yaþama örgüsü içerisinde, duyularýmýz, otomatiðe baðlanmýþ gibidir. Öylesine kanýksamýþýzdýr ki gördüklerimizi, duyduklarýmýzý ve diðer duyumsamalarýmýzý; her durumun, kendine has farklýlýðýný atlayarak yaþarýz. Nasýlsa, her sabah doðan güneþ; nasýlsa, zaman zaman yaðmakta ýsrar eden yaðmur; topraðýn, suyun, daðýn kokusu; tenimize deðen rüzgar; demli çayýn damaðýmýzda ki izi; ve hatta, sevgilinin gözleri, elimizin altýnda, yaný baþýmýzdadýr. Ne zaman, vakit bulur(!), yaþamýn diþlerinden paçamýzý kurtarýrsak, duyumsayabileceðimiz kadar yakýndýrlar bize. Öyle sanýrýz... inanýrýz... aldanýrýz!
Bir dolu varlýk gözümüze deðer ama göremeyiz... Bir çoðumuz ayný yere bakýp, baþka bir resim anlatýr. Büyük bir kýsmýmýzda, zahmet edip bakmadan, duyu hafýzasýnda kalanlar ile yetinir.
Ne adýna geliþtiðini bir türlü kestiremediðim, bir yarýþ halidir, gider... Bir sürü insan, “bir þey” olma kaygýsý ile, kendini tanýmlayamadan, baþkasý olmaya çabalar durur.
Oysa, kimse, diðerinin gözü ile göremez, duyamaz, anlayamaz...
Bazen, hayatýn tam da hýzýný aldýðý bir anýnda duruvermek gelir içimden... Nereye varmaya koþullandýðýmýn hesabýný yapýp, yolum üzerinde bakýp ta, göremediklerimi sorgulamaya koyulurum. En fazla, benden daha çok görebilme yetisi geliþtirebilmiþ olan, dili güzel bir hatibin, kaðýda söz kýldýklarýný okurken, hesaplaþýrým kendimle. En son ne zaman, gülmenin, aðlamanýn, sevmenin ve söylemenin hakkýný verdiðimi, hatýrlamaya çalýþýrým. Bakarým ki, hayatýn diþlileri ile mükemmel bir uyum yakalamýþým.. anlarým ki; eksik, göremeden, duyamadan, anlamadan, zaman harcamýþým... Hayatýn, her bireyi, ayný labirentlerde, ayný eþgüdümlü kurgularla davranmaya zorlayan hükümranlýðý ile baþa çýkabilmenin tek yolu olan “fark edebilmek” yetisi, koþuþturmanýn ve “her þey yolunda” önermesinin keskinliðinde, boðulup gidivermiþ.
Ýki biçimden birini seçebilmek gerekiyor, diye düþünüyorum. Bir tarafta, “her þey yolunda... yatalým-kalkalým, gidelim-gelelim, gerekirse aðlayalým-gülelim, mümkünse sevelim-görelim, zaman bulursak söyleyelim-dinleyelim” benzeri, koþullarý kurgulanmýþ, olmazsa olmazlarý belirlenmiþ, her bireyde, týpkýsýnýn aynýsý yaþamak; diðer tarafta ise, beþ duyunun hakkýný veren algýlamalarla bezenmiþ ve bu irade ile sýk sýk acýlarýyla yüzleþtiðimiz ama farkýnda olarak, ama renklerin coþkusuna aþina, ama aykýrý olmanýn sancýlarý ve sýkýntýlarý ile bedellenmiþ, “adam” gibi bir hayat...
Gittiðim yerde gördüklerim, gördüklerimden yanýldýklarým var. Hadi, yeniden baþlayalým.