Uykumu bölen sessizlikti oysa. Tüm masumluðuyla belirdi birden karþýmda. Ýlk önce tanýyamadým kendisini. Aramýzda daha önce yaþanmamýþlýk vardý. Baþrolünde sadece ikimizdik. Gecenin gündüzü olduðu gibi hasretin diðer yarýsýydýk. Konuþmak gereksizdi böyle zamanlarda. Bazen bir gülümseme yetebilirdi saf duygularýn filizlenmesine. Yalnýzlýða inat karþýlaþmýþtýk kaderin izninde. Zamaný daha önceden kesinleþmemiþ bir yerde. Her ikimizin de haberi olmadan sadece bakýþmýþtýk. An durdu, sessizlik konuþtu. Þimdiye dek ördüðüm duvarlarý nasýl da aþmayý baþarabilmiþti ve gözleri gözlerime kilitlenmiþti anlayamadým. Anlamak da istemiyordum. Neden, nasýl, ne zaman sorularýný sormayacaktým bu kez. Ýlk kez akýþýna býrakacaktým herþeyi, kendimi bile… Hakimiyetimin gölgesinden kaçmak istemiþtim bu kez. Doða seyretmeliydi bizi. Kuþlar dinlemeliydi.Gökyüzü altýnda güneþ merhaba demeliydi. Ýçimizin ýsýndýðýný anlamamýz pek uzun sürmedi ki her keresinde baþýmýzý çeviriyorduk ikimizde. Bu nasýl zamanlamaydý böle? Ve tam zamanýnda umut varlýðýný göstermiþti.

Büyük bir hevesle güne baþladým bu sabah. Yaþanacak çok þey olmalýydý bir yerlerde. Belki yine o þaþkýn bakýþlarý görmeye þansým olurdu. Bu kez daha sakin ve kocaman bir tebessüm armaðan edercesine.

Size bir sýr vereyim mi? Bugüne dair hayatýnýzý her yönüyle kabul edin.

Göreceksiniz yaþarken fark etmediðiniz güzellikler ayaðýnýza kadar geliyor.