Düþünmek bazen aðýr geliyor
Þevk ve hissiyat buruklaþýyor, hüzün içimde büyüyor
Ne kadar boþ ver desem, o an çaresizliðimi dile getirsem yinede umut bitmiyor
Yalnýzlýk ve sessizlik ruhuma derin bir keder bahþediyor, sukutun keyfiyeti sabrýma sesleniyor

Ýnsan elbette ki umuda bel baðlar
Ve fakat nasibin tevdi edilme vakti kimbilir hangi bahtta yazar
Heves ve arzu geçici bir bahar, dimað ve tasavvur tefekkürün irfan ve ihsanýna bakar
Hazan ibrete ve iltifata tabii bir nazar, her umut, emel olmadýkça azim ve sadakate asude bir þekilde koþar

Ýnsan ihlasýn þevkiyle hazzý yaþar
Tevazuu ve inayetle rýzaya koþar, kalpte hangi vakit inþirah açar
Nazargah olmaya, hak için bakmaya, riyadan uzaklaþmaya, aþkýn sadrýyla kul olmaya bakar
Sevda firkati ruhun en mümtaz vasfýnda yaþar, vuslat hicraný çile olmaktan çýkar, nefs teskiye olmak için melül halde bir nacar

Gözler yollarda kalýr, merak taçlanýr
Beklenen haber ve nefesin muhabbeti har olur açýða çýkar
Kim kara günü sever, telaþýn içinde gülmek için can çeker, ecele nispet edep aðlar
Aklýna ve kalbine yabancý olan, bilgi ve metanetten hisesini doldurmayan, þakýnlýk içinde ve çaresizlik bendinde bocalar

Mustafa CÝLASUN