Bir çok þehirler kurdum beynimde. Köprüleri saðlam, nehirleri kuruydu. Kuru derelerinde insanlar boðuldu. Çok gezdim, beynimde. Yoruldum düþüncemin hýzýyla. Kimsenin olmadýðý bu þehirde, aðaçkakanlar beynimi deldi. Bir kuþ sesi bile duymadým. Ýnsan sesleri girince beynimin yollarýna, metrolar döþedim þehrime. Çünkü tüm insan sesleri bir köstebek kadar kördü. Tüm cümleler þehrin duvarlarýna yapýþmýþ afiþti. Herkes kendini tanýmlarken, bir baþkasýna kördüðümdü. Sözleri kulaklar algýladýðý için, kimse görerek, bilerek yaþamadý. Kulaktan dolma bilgilerle herkes bildi bir baþkasýný. Kimse anlamadý bir baþkasýný. Bilgi körse, akýl kör bastonudur. Daha çok bu baston bir baþkasýna kötek içindir. Birine destek olan, diðerine kötektir. Beynimin þehirlerinde, kimse yaþamadý. Koca þehir, bir tek karýnca gibi yalnýz kalmýþtý. Beynim yalnýzdý. Yüreðim o þehirde koca bir daðdý.
Bütün bildiklerim kapý numarasýydý. Gidecek bir kapým ise yoktu. Tüm adlar zamire dönüþtü. Ahmet, Ayþe o, þu, bu oldu.
Bir öküzün iki boynuzu vardý. Benim ise boynuzsuzluðum, bir geyiðin boynuzlarý kadar büyüktü.
Avuçlarým yaðmur dualarýna çýktýðýmdan beri kuruydu. Bulutlar orospular gibi hep baþkalarýnýn oluyordu.