"Ne dilersen gerçek olur"

Öyle demiþti büyükbabam. O zamanlar bunu kendimce anladýðýmý sanmýþtým; gözlerimi sýmsýký yumar, baþparmaðýmý avucumun içine alýp elimi yumruk yapardým, sonra
dileðimi içimden tekrar edip gerçekleþmesini beklerdim.
Çocukluk yýllarýn günleri upuzun. Her sabah erkenden uyanýr kalkardým; bizim evin düzeni öyleydi ve bu yüzden gün bitmek bilmezdi. Þimdiki çocuklar bu kadar çok zamana sahip deðiller. Ailelerin hafta sonlarýnda depreþen AVM meraký, bilgisayar, tablet oyalanmalarý, birbirini takip eden dersane, kurs, eðitim etiketli etkinlikler yüzünden. Günümüzde koþa koþa yaþanýr gibi çocukluk. Oysa dolu dolu yaþarken kaçýrýlanlarýn farkýna varamaz insan. Kendiyle baþ baþa kalabilse, bir ihtimal,
etrafýndaki hayatýn, bulunduðu yerin ve birçok þeyin gerçekten farkýna varabilir. Çocukluk çaðýnda bu daha da önemli. Hayat, fen bilgisi, botanik ve zooloji derslerinden önce doðayý kendince keþfedebilir. Notalar ve porteden bihaberken kuþlarýn cývýltýsý, arýlarýn výzýltýsý, kedilerin miyavlamasý, köpeklerin havlamasý onu müzikle tanýþtýran ilk koro olabilir. Evde sýkýlmak kabahatleri çaðýrsa da sonuçlara katlanmak onu terbiye edebilir. Velhasýl, teknolojiye raðmen ara sýra ayak sürümek iyidir. Yol bitmeden...

Her neyse, "gençlik baþýma duman" diyerek þaþkýn birkaç yýl daha geçer. Benim için dileklerimin gerçekleþmesi için baþparmaðýmý avucumun içine toplayýp elimi yumruk yapmam yetmediðini iyi anladýðým zamanlardý. Bu arada, o alýþkanlýk hala var bende, ara sýra, küçücük dualarla birlikte, depreþir. Kimi Fenerbahçe maçlarýnda, kimi güneþli bir gün, hüzünlü bir filme mutlu son, deniz kokusunu getirecek rüzgar adýna.
Gençlik, lodosun yaptýðý gibi, uzun süreli bir sersemlik býrakýr. Ýsyankar ruhun kendini duvardan duvara vurmasýdýr gençlik. O dönemden yaralanmadan geçmek zor, lakin yaralar zamanla iyileþir. Sonra, dileklerin gerçekleþme zamaný gelir. Ne kadar zor olduðunu itiraf edip vazgeçersin belki veya uðruna ne pahasýna olursa olsun bedel öder, ödetirsin. Küçük, masum bahanelere sýðýnýrsýn belki, kaderine lanet edip küsersin veya karanlýðýn kestirmesinden geçip kalpleri kýra kýra "büyürsün"...
Ýþte böyle Hayat ele geçirir tüm benliðini; ünvan(sýzlýk), ev(sizlik), araba, mal, mülk, prestijden ibaret olur. Hayat kör eder gönlünü, kalbine kibrin zýrhýný giydirir, farkýna bile varmazsýn kendine ettiðin ihanetin... Hayat lal eder gönlünü, olamadýklarýn, alamadýklarýnda kaybolursun...

Büyükbabamýn dileklerini ve gerçekleþip gerçekleþmediklerini sormayý akýl edememiþim. Kýsacýk, derin cümleleri, uzun suskunluðu onu özel kýlanlardý. Hatýralarýmda ateþin korunda kahve piþiren, sigaralarýný kendi saran, bembeyaz pala býyýklý, uzun boylu hayali kaldý. Hayat bu deðil mi; kimimiz gelir, kimimiz gider, gelen de giden de kendi kaderini yaþar, ne azý ne de fazlasý. Hiç kimse bir diðerinden daha özel deðil, hiç kimse bir
diðerinden daha þanslý deðil. Ýlahi terazinin kefeleri hep dengede, hayatýn çýðýrtkanlýðýna, çirkefliðine, uçurumlarýna raðmen. Ve, ne dilersen gerçek olur, eðer istersen.
Bir de ne istediðine dikkat etmeli...

Ben mi? Dileðimi diledim, yüreðimle, ruhumla. Yaný baþýmda.

eylül