“Türk Sinemasýnda Kürtler” ifadesi ne kadar itici ve üzücü bir kullaným deðil mi? Bu ülkenin vatandaþlarýný ötekileþtirmek ve zencileþtirmek Amerika’ya yakýþsa da Türkiye’ye yakýþmayacak bir yaklaþým biçimidir. Bu tür ifadeleri kullananlar ister farkýnda olsun ister olmasýn toplum arasýnda bir ayrýmcýlýk tohumu atmaktadýrlar. Ayrýca bu durum gösteriyor ki bilinç altýna yerleþtirilen faþist söylemlerin her yerde kendini gösterdiðidir. Milli kültürden evrensel kültüre yol alan sanatta bile faþist tohumlarýn serpiþtirilmesi kadar kötü bir anlayýþ olabilir mi? Toplumun ortak bir ürünü olan ve olmasý gereken sanatta ayrýmcýlýk yapmak bu ülkenin insana ihanettir. Birilerinin varlýðýný kabullenirken, diðerlerine zenci muamelesi yapmak zalimlikten baþka bir þey deðildir.

Türk sinemasý baþlýðý bile, ortak bir ürünün çalýþmasý olan sinemada ikilik yaratýldýðýný göstermektedir. Dolaysýyla bu ikiliði ortadan kaldýrmanýn yolu bu tür söylemlerin kaldýrýlmasýdýr. Ýnsanlarýn arasýnda ayrýmcýlýðýn üzücü boyutlarýný kaldýrmanýn yolu söylemlerin deðiþmesinden geçer. Öyleyse daha genel ve kuþatýcý bir isme gerek vardýr. O da bütün toplumu kuþatacak ve herkesin emeðinin kabul edildiði (birilerin emeðine baþkasýnýn konmadýðý) isimlendirmeler yapýlmalýdýr. Sinema da bu Türkiye Sinemasý olarak adlandýrýlmalýdýr. Böylece sinema belli bir sýnýfýn ve ýrkýn malý olmaktan çýkmýþ olacaktýr. Yýllarca emeði hiçe sayýlan insanlardan bir nebze özür dilenmiþ olacaðý gibi yok sayýlan insanlara itibarý geri verilmiþ sayýlacaktýr.

Bu ülkenin sinemasýnda yýllarca dýþlanma ve deðersizleþme politikasý güdüldü. Bu itibarsýzlaþtýrma ve deðersizleþtirme: Kürtler ve dindar insanlar üzerinden yapýldý. Evet, Türk sinemasý denen anlayýþ ilk günden itibaren kendi içinde Kürtleri ve dindarlarý dýþladý. Sinema sektöründe barýndýrmadý. Barýnmaya çalýþanlar da birçok zorluklarla yüzleþmek zorunda kaldý. Sadece dýþlanma ve küçümse yetmedi. Filmlerinde Kürtleri hep küçümsediler. Alay konusu yaptýlar. Aptal yerine koydular. Eðlence malzemesi yaptýlar. Görgüsüz gösterdiler. Cahil olduklarý acýmasýzca anlattýlar. Öyle ki ülkenin bir parçasý olan doðudan insanlar nefret etmekle kalmadýlar, oluþturulan önyargýlar hala zihinlerde silinmedi. Silinmediðini hala faþist yaklaþýmlarýn devam etmesinden anlýyoruz.

Hala bile haber programlarda doðunun en ücra köþelerine kameralarý çevirip, insanlarýn saf ve doðal hallerini anormal tanýtmaya, dolaylý bir alay konusu yapmaya çalýþýyorlar.

Kürtler kadar bu ülkenin sinemasýnýn acýsýzlýðýndan dindarlar da nasibini aldý. Dindarlar sinema sektöründe barýnmasýna izin verilmedi. Barýnmaya çalýþanlar suçluymuþ gibi kimliklerini gizlemek zorunda kaldýlar. Ýstemedikleri ve sevmedikleri ortamlarda bulunmanýn acýsýný çektiler. Oluþan bu acýmasýz çarkta seslerini duyuramadýlar. Hep ezildiler. Bu muamele reel de iþlerken, filmlerde de Kürtlere yapýlanýn aynýsý yapýldý. Dindar insanlarla alay edildi. Ötekileþtirdiler. Küçümsediler. Ýnsanlarýn dindarlardan uzak tutmak hatta nefret edilen insanlar haline getirdiler. Beyaz Türkler tuttuklarý köþelerde bu ülkenin iki önemli parçasýný hep dýþladýlar. Ötekileþtirdiler. Aslýnda Amerika’nýn siyahlara yaptýðýný, beyaz Türkler, Kürtlere ve dindarlara yaptýlar.

“Türk sinemasý” kullanýmý bir dil alýþkanlýðý deðil, baskýcý, ayrýmcýlýk ve faþist bir söylemin neticesi olduðundan artýk yerini “Türkiye sinemasý” söylemine býrakma zamaný gelmiþtir. Geçmiþin acýlarý bir nebze de olsa hafiflemiþ olur.

Osman Tatlý

www.osmantatli.com.tr

osmantatli@gmail.com

https://twitter.com/otatli63