Son zamanlarda özellikle de akþamlarý; “klavye silahþörleri”ne öykünen bir hâl ile yer alýyorum ekran karþýsýnda. Öyle ki; bir kaç saat derken bir bakmýþým gecenin ilerleyen saatlerine dek mavi renkli ekranýn karþýsýna mýhlanmýþým.

Biraz sosyal medyada gezinti biraz arkadaþ sohbeti ile geçmeye yüz tutan zamaný el çabukluðu ile tutup baðlayýveriyorum yapýldýðýnda insaný geliþtirecek bir þeylere. Geçen yýlýn son aylarýndan itibaren ilgimin giderek yoðunlaþtýðý iki konudan biri Sokak Hayvanlarý’nýn içler acýsý durumu ve onlarý yok etmek ilamý haline gelen 5199 sayýlý yasa. Gerek Türkiye, gerekse Kýbrýs’ta üzerinde çalýþýlan Hayvan Refahý Yasasý’nýn eleþtirisi üzerine az da olsa kalem oynatmaya çalýþtým. Kuzey Kýbrýs Meclisi’ne giden yasa sosyal medya destekli eleþtirel bakýþ nedeniyle daha da iyileþtirilerek hayata geçirildi. Bu 2013 yýlýnýn en güzel haberlerinden biriydi.

Kafayý taktýðým bir diðer konu ise makale taramasý. Yani okumak. Bir süredir uzun soluklu okumadan, kitaptan uzak duruþumu nedense anlamlandýramýyorum. Ýlk defa bir kitap dilime pelesenk olmuþ bir laf edasýyla elimde salýnýp duruyor, bitiremiyorum. Ancak ister bilimsel isterse popüler olsun; yeni keþfedilen gezegenlerdeki olasý yaþam izinden tutun da, Hayvan Aktivistleri’nin sýklýkla paylaþtýðý makalelere, sosyoloji araþtýrmalarýna ve roman, kurgu dünya yaratýp sunma becerisi kazanmayý önerenler, hatta Gurme'lerin kaleme aldýðý kýsa yazýlarda dahil olmak üzere çok farklý konuda makale taramasý yapýyorum. Her yeni okuma yeni ve bambaþka dünyalarý, gerçekleri önüme koyuyor, ya da aklýma takýldýðý zamaný unuttuðum, bilinçdýþýna attýðým sorularýn yanýtlarýný bulmamda kolaylýk saðlýyor. Gazetelerin sayýsý az kalmýþ saygýn köþe yazarlarýný takip etmek makale okumasý serüvenimin parçasý olmuþ durumda. Özellikle siyasi içerikli makalelerin açlýktan ölmek üzere olan birinin iþtahýyla yenen bir yemek gibi okunup tüketildiði bu günlerde ben, daha çok hayatý, kendimizi ait hissetmekte zorlandýðýmýz sistemi sorgulayan, kendiyle hesaplaþma pratikleri yapan vs. gibi daha çok soyut olarak deðerlendirilebilecek düþün yazýlarýný okumayý tercih ediyorum. Bunu neden yaptýðým konusunda bir bilgim yok veya bu bilgi de bilinçdýþý olarak üste çýkacaðý zamaný bekliyor, bilmiyorum.

Bir de Fenerbahçe’nin makûz talihiymiþ gibi yaþanan lig maçlarý tabii… Baþlangýçta kaçýrmadan izlediðim ancak sonra talihine küsen insanlar misali sessiz kalýp kendimi totem yapmaya adadýðým lig maçlarý.

Olmasý gerektiðinden daha sýcak geçen bu mayýs gecesinde, Girne’deki evimin beni rahatlatan manzaraya sahip balkonunda otururken, dýþarýdan kesilmek bilmeyecekmiþ gibi gelen korna seslerini, internet üzerinden dinlediðim radyoda birbiri ardýna çalan caz þarkýlarýný dinleyerek örtmeye çalýþýrken, aklýma takýlan onca sorudan birinin yanýtýný okuduðum bir makalede yakaladýðýmý fark etmek beni yazmaya itti. Ümit Yaþar Oðuzcan’ýn dizeleriyle baþlayan makale; “Nesi var ömrün nesi var, vesvese hepsi vesvese!”* diye baþlýyordu yazý. Okur okumaz yýldýzlar çýkýverdi sanki beynimden. Sonrada beni peþinden sürükledi; o her biri baþka bir renkte yanan ýþýklý yýldýzlar. Yazma yetisi insana verilmiþ en büyük ödülken, diðer taraftan sonsuz bir yalnýzlýðý gerekli kýlýþý çok acýmazsýz gelmiþti Akademi’de öðrenciyken bir Hocam'ýn sözleri kulaðýmdan içeri girdiði günkü kadar tazeydi. Hocam þöyle demiþti; “Hayatta bir þeyi istiyorsanýz bir baþkasýndan vazgeçmelisiniz. Hepsi birlikte olmaz”. Aradan geçen onca yýlýn sonunda onun ne kadar haklý olduðunu anlýyorum bir kez daha ve ardýndan buruk bir gülümseme yapýþýyor yüzüme. Týpký elime yapýþan ve dile pelesenk olmuþ bir lafa benzettiðim ve okumaya çalýþtýðýmý söylediðim kitap misali. Bir çoktan ayrýlmanýn bir farký da yazabilmekse, bunun karþýlýðýnda ödenecek bedel o bir çoðun kaldýramayacaðý kadar aðýr olabiliyor. Belki de o yüzden, düþünen çok ancak bunu kaleme alabilen az. Kim bilir?

Okuduðum makaledeki duygu aktarýmýnýn, hissettiklerimden farklý olmadýðýný görmek, kendimi iyi hissetmeme neden oluyor. Hani vardýr ya; “yalnýz deðilsin” densin ister insan. Ýnsan egosu birazda bundan beslenir. Aynen bu, þu an yaþadýðým. Yazarken içine düþülen duygusal karmaþayý, bellekte yaratýlan üç boyutlu kurgu dünyanýn belki de gerçek varsayýlandan daha somut olduðunu ve onun içinde soluk alýp veren, düþünen, hisseden onca saymaca karakterin, yazan insanýn yalnýzlýðýný absorbe ederek onu içine alýverdiðini ne de güzel anlatmýþ. “Çevremi daralttým” diyor yazar. “Hay Allah!” diyorum okurken; “ben de” diyor iç ses birden. Sonra devam ediyor yazar; “yalnýz kalmak istiyorum yazarken, yalnýzlýðýmý seviyorum”. Yalnýzlýðý sevmek mi? diye düþünüyorum istemsizce. Yahu ben de aynen böyle hissediyorum. Ve aslýnda belleðimde var ettiðim, benimle soluk alýp yaþayan, geliþip her biri kendine özgü birey olan olan roman kiþilikleri aklýma geliyor. Týpký onun söylediði gibi bir ifade beliriyor usumda; o kadar kalabalýk ki burasý roman karakterlerimin varlýðý yetiyor, baþkasýna, baþkalarýna ihtiyaç yok.

Dýþarýdan kulaðýmý yýrtarcasýna çarpan korna sesleri kýsa denecek sürede bitiyor. Yýl boyunca arada izlemekten kendimi alamadýðým, “ölene kadar, sonuna kadar” diye sloganlarla desteklediðim takýmýn pisi pisine aldýðý yenilgilerle ligi kapamasýna içerliyorum. Oysaki belleðimde onca yeni takým kurmuþtum lig devam ederken. Toteme vurmadan önce kendimi teknik direktörden daha etkili on bir oyuncudan kurulu onca takým yaratmýþtým nafile bir gayretle. Belki o oyunculara, belleðimde yarattýðým kurgu dünyanýn kiþilikleri gibi roller verebilseydim, yeni oyunlar kurabilseydim, pisi pisine yenilmeyi geçiþtirme telaþýnda olmazdým þu an. Týpký yazarýn makalesinde bahsettiði ya da benim yazarken yaþadýðým gibi.

Ne demiþ þair; “Nesi var ömrün nesi var, vesvese hepsi vesvese!”.


Özlem Salman
Girne, 05/05/2013


*Cüneyt Ülsever, “Vesvese, Hepsi Vesvese!”, http://www.yurtgazetesi.com.tr/vesvese-hepsi-vesvese-makale,4323.html