BABADAN OÐULA ATATÜRK SEVDASI

Ýlkokuldan sýnýf arkadaþým Çiðdem Çallý nýn sevgili babasý Ruhi Karakaþ geçtiðimiz günlerde hakkýn rahmetine kavuþtu. Eþinin, dostunun, çocuklarýnýn, iþ arkadaþlarýnýn sevdiði deðerli bir insandý. O da her fani gibi sessiz sedasýz göçüp gitti aramýzdan. Ben onu, sevdiðim bir arkadaþýmýn babasý, Eþi Kadriye teyzenin büyük bir aþkla baðlý olduðu kýymetli kocasý, ünlü ressam Yaþar Çallý nýn da kayýnpederi olarak tanýrken, ölümünden birkaç hafta önce kendisini ziyaret ettiðimde bambaþka bir hikayesini öðrendim. Az insana kýsmet olacak bir aileye sahipti Ruhi amca. Babasý Mustafa Karakaþ ýn kimselerin bilmediði muhteþem bir öyküsü vardý. Elime tutuþturduðu haftalýk gazete ANCYRA nýn Arzu Yýldýz tarafýndan yapýlan 19.05.2006 tarihli röportajda, babasýndan duyduklarýný aktarmýþ, Samsun a bir ÝLK ADIM heykeli yapýlmasýný istediðini söylemiþti. Hemen bir gazeteci edasý takýndým. Cep telefonumdaki video düðmesine bastým ve oldukça hasta olmasýna raðmen kýyafetini, saç sakal traþýný özenle yapmýþ bu yaþlý adamýn söylediklerini kaydettim. Þöyle anlatýyordu Ruhi amca…
“Babam Osmanlý döneminde Bahriye subayýymýþ. Ýstanbul un Beyoðlu semtinde bulunan bir barda kavgaya karýþtýðý öðrenilince, rütbesi alýnarak subaylýktan atýlmýþ. Çok üzülmüþ, çok piþman olmuþ ama nafile.. Denizciliði iyi bildiði için gidip Samsun a yerleþmiþ. O zamanlar Samsun da liman yok. Büyük gemiler açýkta demirliyor ve insanlar, gemiden karaya Mauna denilen yük gemileri ile naklediliyor. Babam da teknesiyle gemilerden yolcu ve eþya taþýyarak ekmeðini kazanýyor, nafakasýný çýkarýyormuþ.
Bir Pazar günü Ýstanbul dan bir paþanýn heyeti ile birlikte Samsun a geleceðini duymuþ. Haber kulaktan kulaða hýzla yayýlýyormuþ. Subaylýk macerasý yarým kalan babam da, paþayý görme merak ve hevesine kapýlmýþ. Pazartesi sabahý haber, “ Ordu Müfettiþi Mustafa Kemal Paþa geliyor” þeklinde netleþmiþ. Bir diðer söylenti ise geminin Ýngiliz Ýstihbarat Servisinin verdiði emirle torpidolarla batýrýlacaðý…

Pazartesi günü sabah erken saatlerde Mustafa Kemal paþa ve heyetini taþýyan gemi Samsun açýklarýnda görünmüþ. Ancak, yolcularý karþýlamak için hareket eden hiçbir tekne yok. Babam geminin süzülerek geliþini, demir atýþýný seyreder ve teknesini sürüp, tek baþýna gemiye yanaþýr. Kaptanýn “ Paþamýzý karþýlayan kimse yok mu” sorusunu, “Bir haber geldi. Ýngiliz torpidolarý gemiyi batýrmak üzere emir almýþ, gemiyi takip ediyorlarmýþ, korkudan kimse gelmedi, sizi ben karaya çýkartacaðým” diyerek yanýtlamýþ.

O mucizevi karþýlaþmayý babam hep gözleri dolarak anlatýrdý. Huzuruna çýkarýldýðý engin bakýþlý paþanýn ona kim olduðunu soruþunu, kendisini eski bahriye zabitlerinden Mollaoðlu Mustafa olarak tanýtýrken yaþadýðý heyecaný, “Acele etmelisiniz Paþam. Ýngilizler gelmek üzere olabilirler, biran önce sizi karaya ulaþtýrayým” derken ki telaþýný sanki o anlarý yeniden yaþýyormuþ gibi anlatýrdý. Sonuçta gemi, iskelesini indirmiþ ve heyet babamýn teknesiyle karaya taþýnarak, Ýstiklal Caddesi üzerinde bulunun ve bugünkü adý Gazi Kütüphanesi olan tarihi yapýya yerleþtirilmiþ. Mustafa Kemal paþa, kendisine denizde ve karada refakat eden bu karakaþlý, gözüpek genç adamý yanaklarýndan öperek teþekkürlerini ifade etmiþ. Tarih 19 Mayýs 1919…

Röportajýn tam burasýnda tüylerim diken diken olup, gözlerim doldu. Ruhi amca da duygulanmýþ, sesi biraz daha titrek bir hal almýþtý ama anlatmaya devam etti.

“Türkiye Cumhuriyetinin kuruluþunun ilk adýmý olan bu önemli tarihten yýllar sonra Mustafa Kemal bu sefer Cumhurbaþkaný Atatürk olarak yeniden Samsun u ziyaret etmiþ. Samsun da hala liman yok. Gemi yine açýða demirliyor, ancak bu sefer Vali, Belediye baþkaný ve hükümet erkaný büyük paþasýný karþýlamaya gidiyor. Babam da teknesiyle bu kalabalýðýn içine karýþýyor. Tekneler gemiye yanaþýyor, karþýlama heyeti gemiye çýkararak paþaya saygýlarýný iletiyorlar. Karaya çýkmak için hareketlendiklerinde, o büyük insan etrafýna bakýnýp “Karakaþ nerede” diye soruyor. Kulaklarýna inanamýyor babam. Hayraný olduðu o büyük kumandan tarafýndan hatýrlanmanýn heyecanýyla “Emrinizdeyim paþam” diyerek fýrlýyor kalabalýðýn arasýndan ve ellerine sarýlýyor. “Teknen burada mý” diye soruyor deniz bakýþlý kumandan. “ O da emrinizde” diye cevaplýyor kalbi aðzýndan çýkacak kadar heyecanlý. “Ben sahile Karakaþ ýn teknesiyle çýkacaðým” diyor ulu önder. Gemideki Cumhurbaþkanlýðý forsu, babamýn teknesine asýlýyor ve babam büyük bir gururla paþasýný ikinci kez Samsun a taþýyor… “

Ruhi amcanýn babasýnýn aðzýndan defalarca dinlediði bu olaðanüstü öykünün devamý da var. Büyük önderin ölümünden sonra Mustafa Karakaþ kendi hayatý sona erene dek paþasýný taþýmýþ. Nasýl mý… Her 19 Mayýs kutlamalarýnda tören alanýnda onun büstünü taþýyarak. Ayný gururla. Ayný duygularla…

Ruhi amca ve eþi Kadriye teyze, seneler önce bu hikayeyi anlatmak üzere yine bir Gençlik ve Spor bayramý kutlamasýnda Samsun a davet edilmiþler. Yanlarýnda götürdükleri damatlarý Yaþar Çallý nýn, Atatürk ün Samsuna çýkýþýný resmettiði bir tablosunu da müzeye hediye etmiþler. Ben de bu özel insanlarýn sohbetlerinden, anýlarýndan ve sevgilerinden nasiplendiðim için kendimi çok þanslý hissediyorum. Büyük Atamýzýn emaneti 19 Mayýs Gençlik ve Spor Bayramý kutlu olsun…

Ýnci Fügen Yýlmaz