ODAM

Nedendir bilmem, üzerime bir bez parçasý bile takmadan çýplak girmek istedim bu odaya. Bir taraftan yüreðimin hemen üstünde bir kasýlma hissetsem de, diðer taraftan odanýn içindeki eþyalarý göreceðim için acele ediyordum. “Acaba görünce üzüleceðim ya da korkacaðým eþyalar varmý ?” diyerek iç geçirdim.
Göðsümdeki kasýlmayý azaltmak için derince nefes alarak odamýn kapýsýný araladým. Her yer temiz , düzgün ve tezatlýk doluydu. Beyaz duvar kaðýtlarýna bakarken, karanfil kokusunu içime çektim. Korkarak pencerenin önüne geldim. “Bu ne lan” diyerek geriye doðru sendeledim.
Pencerenin bir yarýsýnda ,patlayan büyük bir yanar daðýn, yanan gökyüzüne doðru hýþýmla fýrlayan lav larý, bir diðer yarýsýnda ise kumsala bitiþik , muhabbet kuþlarý nýn þakýdýðý bir bahçe gördüm. Korkudan gerilen sýrtýmý dikleþtirerek “Ýþallah yanardað bahçeye zarar vermez” diyerek iç geçirdim. Yanar dað dan çok korksam da sönmesini istemediðimi düþündüm.
Arkama döndüðümde ipad imi kucaðýma alarak, 170 ekran televizyonumun önüne oturdum. Tabletimi açar açmaz eþimin resimlerini görerek odanýn temiz kokusunu içime çektim. Pencerenin bahçeye bakan kýsmýndan burnuma gelen deniz kokusu hoþuma gitti.
Pencerenin, cehenneme benzeyen kýsmýný perde ile örtmek istesem de, bir yaným bana bahçeyi korumak için kötü manzaraya katlanmak zorunda olduðumu söylüyordu. O kýsma bakmadan ayaða kalktým. Odanýn ortasýnda duran bambu sehpanýn üstündeki çürümüþ elmalarý fark edip “Hala neden kurtulamadým þunlardan” diyerek burnumu kapadým. Vakti gelen hiçbir þeyin odadan çýkmadan bozulmuþ olduðunu görünce biraz hayýflandým.
Bozulmuþ veya ölmüþ olan tüm çiçekleri odadan atmak için kucaðýma aldým. Nedendir bilmem ama bazýlarýnýn da kalmasýna göz yumdum.
Gariptir , odamda her hangi bir evcil hayvan olmadýðýný fark ettim . “Ama büyük bir televizyonum var” diyerek çýkýþ kapýsýna doðru yürümeye baþladým. “Sanki izlemek, hissetmekle ayný þeymiþ gibi” diyerek odama son bir kez daha baktým.

MEHMET BURAK YÜKSEL