Hasretin bir hicraný var
Yýllarca ruhuma firkat zerkeder, bu nasýl keder
Ne kelam yeter, ne risale içimi teskin eder, her geçen lahza hüzün vadeder
Düþen yaprakta, aðlayan çocukta, kanadý kýrýlan kuþta, mahzun bakan her nazar, sineme çile eker


Nefes ne kadar acizleþiyor
Þevk hali terk ediyor, takat bilmem ki nereye gidiyor
Melülleþen, bitap düþen, boyun büken bu kalp hangi dilden kal ediyor
Anlaþýlmaz olan hicraným, sukut ettiren gamým, gözyaþý döktüren figaným, nedense duyulmuyor


Kalbime bir hançer saplansa
Bir ömür sabreden ah u zarým güm yüzüne çýksa
Hangi gülen yüz, tebessümü esirgemeyen göz, umut bahþeden her söz anlatsa
Gönlüm ayýlsa, ruhum hicrana kanmasa, zihnim tarumar olmasa, muvazenem hiç bozulmasa istiyorum


Ne vakit gözlerimi açsam
Rabbime hamdederek, maðrurluktan kurtulsam
Acziyetin her sahnesinde mukim olan yerimi bulsam, miskinliðimi býraksam
Ýþte o vakit bilmem ki yüzüm güler mi, ecel aný bu kalbi kabul eder mi suallerini unutsam



Ah sulu gönül neler söylersin
Niçin arlanmadan derdini ayan eder üzülürsün
Külli irade ne söyler, her nasip vaktini bekler, emel sevdanýn mayasý deðilmiþ ey ar
Ýnsan aklýný ve idrakini dikkate almalý, bilgi ve þuur nispetinde iradi olmalý, göz kararmamalý mý dersin


Mustafa CÝLASUN