almýþ eline kaðýdý kalemi
bak sarýyor yapraklarýný
bir yumrukta yere yýðýlýyor yaðmur
aþaðý tükürsem aþk
yine koynuma giriyor nafile haným
ne de olsa sonbaharýn eski yavuklusu
aceleye gelmez tarafýndayým yokluðunun
gýcýrdayan yatak havasýný atýyorken
yukarý tükürsem hüzün sessizliði
seviþsem
hamile kalýr yalnýzlýk diye korkuyorum

biliyorum þairin iþi bu
haydi þair git iþine

ama sen
bizsizlik derdindesin yine
ýslanmamak için
gitmelerin þemsiyesine sýðýnýyorsun
sözüm ona sýðýyorsun bu güze
bana aþýk tüm kadýnlar yuh çekiyorlar ardýndan
güya mutlular
kim bilir sýrnaþýrým belki
þair bir el atsýn yeter gösteririm gününüzü

oysa ben
her zaman ki ben gibiyim yine
bir çok bakýmdan sencil
dizinin dibi ülkesinin müdavimi
ve omuzlarýnýn yancýsý sancýsýyla
mandasýndayým yine yüreðinin

göðsünün kýzýlca meydanýnda
eþitlik özgürlük diye haykýrmak kadar güzelken
beni sömür diye baðýrmak
kýyamet gibi gidiyorsun ya
ganimet gibi kalýyor sensizlik
bardaktan boþalýrcasýna dökülüyor
damlaya damlaya çöl oluyor çapaklarýmda
sen o elma gibi yasakken bana
bir sis bir pus ve bir sus aþýrýyorum usulünce aðaçtan
taþlasýnlar istiyorum sana kopardýðým ilkleri
þimdi gidebilirsin usulca

diyorum deminden beri
þairin iþi bu
öyle uslanmaz seviyorum seni