Bir his var içimde yüreðimin derinliklerinde yüreðimin kapýlarýný zorlayan ve git gide artan , artýkça da huzursuzluk veren bir his.Nedeni de özlem... Özlüyorum sürekli, her dakika, her saniye. Sevdiklerimi, geçmiþimi hayatýmý, hayatýma sahip olan sevdiðimi. Geleceðimi özlüyorum.Hiç yaþanmamýþ olmasýna raðmen.Özlemim sonra üstüme karabasan gibi çöken tedirginliðe býrakýyor yerini.Sevdiðime duyduðum özlemi giderebilecekmiyim.Konusunu içime çekebilecekmiyim.Dudaklarýn sustuðu,kalplerin bakýþtýðý,gözlerin konuþtuðu bir gün daha geçirebilecekmiyim.Yüreðim; özlemle,hasretle ,tedirginlikle dolmuþ,kirlenmiþ artýk.Yaðmur yaðýyor þimdi.Yaðmur da temizleyemedi kirlenmiþ,paslanmýþ yüreðimi.Özlemlerimi baðýrmak istedim.Ama rüzgarýn uðultusu karþýsýnda yenildim.Sustum.Sustum, hemde avaz avaz.Sustum çünkü ; yaðmurun söyleyecekleri vardý. Sevdiðimin sözlerini taþýrken kulaklarýma özlediðimi , özlendiðimi hissettim ilk defa.Kalbimden gelen sözleri öyle bi haykýrdým ki yaðmur yaðmaya, rüzgar esmeye utandý.Cama yapýþan yaðmur damlalarý gözyaþý olup aktý yüreðimin derinliklerine.Ama konuþmak yetmedi.Deðiþtirmedi mesafelerin uzaklýðýný.Bu yüzden yine sustum.Çünkü ÖZLEMÝÞTÝM....