BÖLÜM II

Günler geçtikçe boþ bira þiþleri evi ele geçirecek hale gelmiþti. Mumlarý dikmek için idealdi oysa. Bir de parmaðýný sokuyor veya tepesine üfleyerek eðleniyorsun...
Sigara izmariti söndürmek, saç tokasý atmak, çekirdek kabuklarý doldurmak içinde iþe yarýyorlar tabii. Citizen saati bile týkamaya çalýþanlar oldu...
Nasýl denk getirdiðini bilemiyorum ama, hep þiþeye sýkýþmýþ parmaðýmý çýkarmaya çalýþýrken annem de cep telimi rahat býrakmýyordu.Yeni evimi ve beni çok merak ediyormuþ.
Sabahlarý gözümü açar açmaz, kedilerin ve itlerin mamalarýný hazýrlýyor, birbirlerini kaþýmaktan sýrtlarý kanamýþ tiplerin yerdeki sülüetlerine basmamaya çalýþarak apar topar ofise gidiyordum. Eski lükslerimi terk ettiðim için yol boyu kendime çeki düzen vermeye çalýþýyordum. Iþýksýzlýk ve susuzluktan iyice bir periþan olmuþtum. Ofisten her içeri girdiðimde, Nihat, “bugün nasýlsýnýz?” diye sorarken kaygýlý gözlerle bakýyordu.
“Kahve alýrsam daha iyi olacaðým”deyip kaygýsýný pekiþtiriyordum.
Para hesabýmý, senetlerimi, kredi kartlarýmý umursamamaya karar verdiðimden mali durumum kýsa sürede arapsaçý þeklini almýþtý. Ofisteki iþleri de Nihat’a yýkmaya baþladým.
Beyinlerini rahatça paylaþabildiðim insanlar (evdekiler) arasýnda olmak beni eðlendiriyor ediyordu. Geceleri, paslý dillerle þiir okumak, ayýlmak için sabahýn ilk ýþýklarýnda denize girmek, gönlümce düzensiz olmak, aile, akraba ve elit dostlardan uzak kalmak, gitar sesine avaz avaz eþlik etmek, göðsümde ki kitabý koklayarak uyumak! Ýyi geliyordu bana iþte...
Ama annem, hala keçi inadýný sürdürüyordu.
“Anne bu gece yemeðe gelir misin bana, hem evi de görmüþ olursun”.
“Tamam, bir þeye ihtiyacýn var mý? gelirken...”
“Hayýr sen gel sadece”
“Enginar seversin sen, yeni piþirdim getiririm”
“Enginarsýz gel anne, artýk sevmiyorum”
“Ben yinede bir küçük tabaða koyarým .Belki daha sonra yemek istersin”..
Kapýyý açtýðýmda, annem elindeki poþeti yukarý kaldýrmýþ, gözlerini de iyice büyültmüþtü.
“Bu nasýl bir apartman evladým..giriþi bile bir garip”
“Gelsene “...
“Elektrikler mi gitti”?
“Yoo”
“Taþýndýðýmdan beri hiç gelmedi ki gitsin”
“Ne demek o”?
“Boþ ver”..
“Þöyle geç..elindekileri alayým..”Ah bunlar bana mý? (çiçekler) Teþekkürler anne”...
“Nasýl geçeceðim!!! Bir þey göremiyorum ki”
“Þu ipi tut, koridoru rahat geçersin”
“Burasý koridor mu”?
“Evet”
“Ýpin sonu seni salon, salomanjeye ye çýkaracak”
“Tövbe estaðfirullah...”
Annem kolumda, uzun dakikalar süren adýmlarýnla ve “nýçç.., nýçç.”.. diye çýkardýðý sesle salona kadar ulaþtýk.
“Onlarý suya koy solmasýnlar”
“Sular akmýyor”. Annem hala “nýçç nýçç” lýyordu.
Mumlarýn çevirdiði masada karþýlýklý oturmuþ, korku filmlerindeki gibi büyümüþ gözlerimizle bir birimize bakýyorduk. Benim korkum, annemim bana nasýl bir tepki vereceði idi. Onun ki ise benim nasýl böyle olduðumdu. Ýlk aðýr soruyu bekliyordum.Ve geldi.
“Bu yaþamý ne kadar daha böyle oynayacaksýn?. Sakýn bana þimdi daha mutluyum deme”!!
“Anne...aslýnda bu...”
“Çok büyük saçmalýk bu!! Kendine gel..Nedir bütün bunlar? Neden her normal evlat gibi davranmýyorsun? yaþýtlarýn gibi mesela..., aþýk ol, evlen, düzgün bir evin olsun, çocuklar doður, iþinde ilerle..ne bileyim normal, düzgün bir þeyler yap iþte...” dedi ve kapým postacýnýn iki kez çalmasýndan öte yumruklandý.
Abone, üç beþ fakülte arkadaþým büyük bir gürültüyle içeri daldýlar. Annem, onlarýn karanlýkta nasýl salona bu kadar kolay ulaþtýklarýnýn þaþkýnlýðýný yaþamadan tipleri mum ýþýðýnda seçmeye baþlayýnca, ellerini birbirine kenetledi ve sinirli bir yüz ifadesiyle baþýný titretmeye baþladý. Yemeðine hiç dokunmamýþtý. Onlar konuþmaya baþladýðýnda da duyduklarýna inanmaz hale geldi ve yavaþça ayaða kalktý.
“Bana o ipin ucunu verin”dedi. .
Biri telaþla ipi tutmasý için annemin kolunu tuttu. Tay tay adýmlarla ilerlediler. Ben de kapýya kadar geldim. Arkasýný dönüp, “Çok kötü kokuyorsun, yarýn gel banyo yap” dedi. Salona geçip, teybin düðmesine bastým. “yarýn banyo yapýlacak”dedim. Salondaki kahkahalar mum alevlerini titretti....
Günler, farklý günlerin üzerine devrilerek geçti.
O gün, ofiste ki iþler için, koþar adýmlarla sokaðýn baþýna çýktýðýmda, Tarýk’la karþýlaþtým.
“Heyy ...Merhaba ..”
“Sen yaþýyor musun” Elini ve yanaklarýný uzattý.
“Gördüðün gibi..Hem de kalýplarýmýn ötesinde...”
“Evet. Deðiþmiþsin!”
“Seni dinledim”
Gülümsedi.
“Nereye böyle”?
“Notere sonrada bankalarda iþim var. Koþturuyorum iþte”
“Sen nasýlsýn”?
“Ýyiyim”
“Evet .Ýyi görünüyorsun”.
“Eþin nasýl”?
“Ýyidir herhalde”
“???”
“Yoksa”?
“Öyle”
“Üzüldüm”.
“Açýk evlikte iþe yaramadý desene”?
Tarýk, yine o alaycý gülümsemesini gösterdi.
“Sergiye gelmedin”?
“Evet.. Þey”..
“Neyse”
“Görüþelim”
“Yeni eve taþýndým gelsene bir gün”
“Sahi mi?
“Evet”
“Sana tel de adresi veririm.
“Tamam”
“Hadi..Hoþ kal”.
“Sen de”
Noter çok kalabalýktý. Bekleme salonunda elimdeki dosyalarý evirip çevirirken, Tarýk’ýn bende ki bu etkisi ne? Diye sorup durdum. Ve yüzüm o “bilmem” þeklini aldý. Noterden çýktýðýmda, Hemen cebimdeki teybi çýkarýp, “Tarýk’ý ara” dedim.
Hafta sonunda Tarýk, elinde þýk bir hediye ile geldi. Kapkara ýþýl ýþýl, biraz þeytanca parlayan gözlerini bana dikti. “Açsana”! Bu kadar þýk paketteki hediyeyi ne yaparým diye düþünürken, kutuyu, iyice bir sersem edip hediyeyi çýkardým. Gümüþ kaplý bir midye çýktý. Midyeyi açýnca da büyük bir inci tanesi göründü.
“Dünyada daha açýlmamýþ midyeler var” dedi. Çok beðenmiþtim. Sevinçle boynuna sarýldým. Þimdi daha istekli bakýyordu sanki.“Bu midyenin yanýna bira iyi gider di mi”? “Evet lütfen” dedi. Biramýn üst dudaðýmda beyaz býyýk yaptýðýný görünce, “Sana her þey çok yakýþýyor biliyor musun”? diyerek sildi. Ne dizlerimiz birbirine deðdi, ne dudaklarýmýz. Sadece yerdeki erimiþ mum son ýþýðýný titreterek söndü...

DEVAM EDECEK...