Bilmem ki neden hor bakarýz
Bin bir sancý içinde zanla yol alýrýz
Aklý ve irfaný niçin umursamayýz, kendi halimize bakmayýz
Her fýrsatta temize çýkmak için takiye yaparýz, kul olmayý biz ne sanýrýz


Þahadet etmek, nasýl bir ikramdýr
Hidayet mertebesine nail olmak insan için ne manadýr
Rüzgârýn elleri yüreðin tellerine dokununca, sine sevince nail olunca ne aladýr
Ruhun zümrüt tepeleri vardýr, mutmain olmuþ nefes için en güzide seyirdir, akýl için vuslattýr


Hak ve hakikat gönlün sevdasýdýr
Kulun nereye ve kime ait olduðunu idrak etmesi nasibi ihsandýr
Aklýn ve azmin, vicdan ve dimaðýn iradeye istikamet vermesi, zafiyeti terek etmesi murattýr
Umut kalbin namütenahi aþký, gözyaþlarýnýn farký, yakarmanýn takvasý, bilginin muþtusu olmak adýna fýrsattýr


Hangi viran kapýya baksam
Bir zamanlarýn sayfalarýný sessizce aralasam
Ruhuma hüzün bahþeden ibretleri bin keder içinde dostlara yazsam
Gönlümse sürur hissedip bahtiyar olacaðým, rahatlamanýn farkýna varacaðým
Terki nefes etmeden, ecel ruhuma seslenmeden, hüzün sinemde demken nasýl yakaracaðým


Artýk gönül sevdasý bir baþka yaþanýyor
Ne kadar heves varsa edebin rahlesine koþuyor ve sual ediyor
Ne Araf’ýn ve ne de berzah’ýn haþyet zerkeden mütehassýslýðý sineme sýzý veriyor
Varlýk Hakta kendini buluyor, en yakýnlar uzaklaþýyor, hevaya koþanlar, delilik zannediyor


Mustafa CÝLASUN